Profesja Pani Warren
KTÓRY to już raz mamy okazję wracać do tej problematyki. Sztuka nieustannie budzi zainteresowanie. Mijają lata, przekonania, wzorce moralne, postawy młodych ludzi wobec różnych spraw świata, a profesja owa staje się przedmiotem raz po raz wzniecanych polemik, sporów, w każdym razie tematem społecznych refleksji. Dramat (czy, lepiej powiedzieć, tragikomedia?) G.B. Shawa ilekroć przechodzi przez sceny, nie pozostawia widzów obojętnymi. Owszem, nie zawsze staje się przyczyną artystycznej radości. Nie zawsze zachwycamy się urokami scenografii, gry aktorskiej, interpretacją reżyserską, ale prawie zawsze wychodzimy z teatru jakoś poruszeni dramaturgią tego pisarstwa. Sztukę w swoim życiu widziałem pięciokrotnie na scenie. W tym, dwukrotnie oglądałem inscenizacje na wysokim poziomie.
I oto "Prefesja pani Warren" idzie w Wałbrzychu. Przysposobiła ją dla sceny Teatru Dramatycznego Ewa Kołogórska, a kostiumu plastycznego użyczył Marcin Wenzel. I zatrzymajmy się na chwilę przy wizji znaku scenicznego. Sztuka Shawa, w jakiejkolwiek zresztą reżyserii, aż prosi się o lekkość, wdzięk, może dwuznaczność kształtu plastycznego. A tu ponure, ciężkie, przygniatające barwą i nieruchliwością wnętrze, w pierwszych scenach nieco rozjaśnione, ale też zbyt statyczne. I nie wiem, jak tam było z układaniem zależności, lecz ów ciężar scenografii, dał także o sobie znać w całej koncepcji spektaklu. Gra szła, jak na zwolnionych obrotach, co wcale nie znaczy, że przedstawienie okazjo się absolutnym niewydarzeniem. Widz znajdzie w nim sporo uciechy. Kilka niebanalnych scen; parę budzących zaufanie pomysłów inscenizatora. Główne role grają. Danuta Szumowicz, Teresa Ujazdowska, Adolf Chronicki.
Trzeba przedstawienie obejrzeć. Trzeba poznać wciąż żywą problematykę. I wiele udanych epizodów. Trzeba po prostu być w tym teatrze.
