Druga twarz
Najpierw głos oddajemy autorowi: "Sztuka "Druga twarz" powstała pod wrażeniem procesu oświęcimskiego w roku 1965, na motywach scenariusza telewizyjnego pod tym samym tytułem. Opiera się ona na autentycznych, choć przetworzonych materiałach, jakie w tym czasie zostały ujawnione i dowiedzione". I bez wątpienia jest rzeczą optymistyczną, że młody (pisarskim stażem) i (w najgorszym wypadku) "średni" (wiekiem) pisarz niemiecki odwołuje się w swej sztuce do "epoki pieców", że przypomina swym rodakom ogrom zbrodni popełnionych przed trzydziestu laty, nawet jeśli dla owych przypomnień stosuje specyficzną formę jaką jest "kryminał".
Jeśli są ludzie, którzy jak Jurgen Fricke (nie jest w tej chwili najbardziej istotne czy pisarz żyje po tej czy tamtej stronie laby), przypominają o zbrodniach przez naród popełnionych, można mieć nadzieję, że nie zostaną one popełnione na nowo. Pamiętać - to wiele...
Jeszcze bardziej optymistyczne jest jednak, że młody polski reżyser, w nowej sytuacji politycznej, nie musi akcentować i eksponować problemów ludobójstwa, może skupić się na kryminalnym wątku sztuki, choć nie lekceważy - w sztukach kryminalnych sprawa niezwykle Istotna - NRF-owskich realiów sprzed paru lat.
Rozpatrując "Drugą twarz" li tylko w kategoriach utworu kryminalnego, stwierdzić wypadnie, że jest to sztuka zgrabnie zrobiona, że w trakcie śledztwa ujawniane zostają nowe wciąż fakty, znakomicie rozszerzające krąg podejrzanych, że - wreszcie - morderca jest działającą postacią sztuki, a więc widz na równych z policją prawach może rozwiązywać ową kryminalną szaradę.
Przygotowana przez Państwowy Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu na okres kanikuły sztuka kryminalna Jurgena Fricke'a spotka się chyba z życzliwym przyjęciem publiczności.
Przedstawienie wałbrzyskie reżyserował Tadeusz Pliszkiewicz. Oprawa scenariusza jest dziełem Anny Szeligi. Wystąpią zaś: Halina Bielawska, Stanisława Siedlecka. Iwona Urbańska. Janusz Obidowicz, Ryszard Szerzeniewski, Józef Kaczyński, Józef Józefczyk i Jacek Jasik.
Realizując "Drugą twarz" teatr stawia przede wszystkim pytanie: Kto zabił doktora Kellera, znanego specjalistę w zakresie chirurgii plastycznej? Jeśli jednak ze sztuki tej widz wyniesie coś jeszcze, będzie to drugie, nie mniej ważne, zwycięstwo teatru.
