Marzenia Don Kichota
"Człowiek z La Manchy" Dale'a Wassermana w reż. Anny Wieczur-Bluszcz w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Mirosław Winiarczyk w tygodniku Idziemy.
Powieść "Don Kichot" Miguela Cervantesa stalą się jednym z mitów kultury europejskiej. Opowieść o błędnym rycerzu i jego wiernym giermku przekroczyła bowiem granice kultury hiszpańskiej i przez wieki inspirowała artystów do krytycznych refleksji na temat etyki rycerskiej, czynienia dobra, marzeń o doskonałości, wpływu literatury na rzeczywistość i realistycznej postawy wobec życia. Dziś jednak mało kto czyta w całości dzieło Cerventesa, zadowalając się zazwyczaj brykami. Amerykański scenarzysta i pisarz Dale Wasserman postanowił przerobić słynną powieść na musical i po swojemu ją zinterpretować.
Musical miał być przyjemny oraz przepełniony melodyjnymi piosenkami z pozytywnym przesłaniem. W 1965 r. na Broadwayu odbyła się premiera "Człowieka z La Manchy", muzycznej wariacji na temat "Don Kichota", mającej podwójny rodowód: europejski ze względu na pierwowzór i amerykański z powodu musicalowej formy. Utwór ten po raz drugi trafia obecnie na deski warszawskiego Teatru Dramatycznego.
Przedstawienie jest udane i wciągające pod względem dramaturgicznym, muzycznym i aktorskim. Akcja została uzupełniona o ramę związaną z przeżyciami Cervantesa. Autorzy spektaklu w pewnym sensie ocieplili wizerunek bohatera, ukazując w korzystnym świetle jego komiczną, często absurdalną walkę o dobro i sprawiedliwość. Dynamiczna akcja przeplata się z piosenkami, w tym z przebojową "Dulcynea, Dulcynea", śpiewaną przez bohatera na cześć karczmarki, która wydaje mu się wymarzoną ukochaną. To "poprawienie" hiszpańskiego dzieła zostało dokonane w duchu poetyki i formalnego piękna amerykańskiego musicalu teatralnego i filmowego, jak w "Deszczowej piosence", "West Side Story" i innych produkcjach.
