Towarzystwo Przyjaciół Teatru Polskiego (cz. 2)
Teatr nie był zadowolony z roli Towarzystwa jako jednostki kontroli i jego gospodarki finansowej, zwłaszcza z niemożliwością punktualnego wypłacania zespołowi gaż w okresie katastrofalnej dewaluacji marki. Pomoc ówczesnych władz wojewódzkich ograniczała się w pierwszym okresie do udzielania teatrowi poparcia moralnego - druga część opowieści Lecha Szarańca o TPTP w Katowicach.
W pierwszych dniach października 1922 roku TPTP wydało apel do społeczeństwa śląskiego w którym stwierdzono, że otwarcie Teatru Polskiego jest niezwykłym wydarzeniem pod względem narodowym i kulturalnym, odwoływano się do wszystkich Polaków, aby wstępowali do Towarzystwa Przyjaciół Teatru Polskiego w Katowicach. Mimo wysiłku propagandowego TPTP oraz stosowania abonamentów i systemu zniżek Towarzystwo borykało się przez trzy pierwsze sezony z trudnościami finansowymi. Sezony teatralne kończyły się w tych latach już w maju. Powyższe trudności stały się osobistą tragedią prezesa TPTP dr Feliksa Bocheńskiego, który zrzekł się prezesury 26 maja 1925 roku. Trzy miesiące później (13 września) zmarł na atak serca.
Od 1926 roku sytuacja finansowa TPTP zaczęła się stabilizować jak i wewnętrzne życie teatru. Wzrastała również liczba członków Towarzystwa, ze 195 członków w roku 1926 do 1186 w roku 1930. Przyczyniło się do tego m.in. ustabilizowanie sytuacji gospodarczej oraz życzliwość nowego wojewody dr Michała Grażyńskiego, który stwierdził wobec zarządu TPTP, że "teatr dobrze spełniający swoje zadania kulturalne i społeczno-wychowawcze, uważa za jeden z podstawowych elementów wielkiego programu społeczno-narodowej pracy na Śląsku".
Z jego też inicjatywy przeprowadzono w Sejmie Śląskim i Radzie Miasta Katowic oraz zarządach m.in. uchwały o pomocy finansowej dla Teatru Polskiego.
(cdn)
