Artykuły

Jaki jest Anioł? - Czasami zatroskany, czasami zadumany, a czasami uśmiechnięty jak te anioły, które można kupić w sklepie z upominkami. Ale na pewno jest to anioł pracowity - wylicza reżyser Cezary Domagała, reżyser.

Jerzy Makselon napisał kilka lat temu słuchowisko radiowe "Co może biedny Anioł". Następnie wyszła kaseta z muzyką Cezarego Borowskiego. - Dyrekcja teatru pokazała mi ten materiał z pytaniem, czy podjąłbym się jego reżyserii na małej scenie. Zadanie okazało się karkołomne, gdyż przedstawienie powstało z myślą o większej liczbie wykonawców. Ale podjąłem się adaptacji utworu na trzy osoby - mówi Cezary Domagała.

W trzyosobowej obsadzie jedną z ról - Maćka- grają na zmianę Filip Boratyn, Jakub Kołodziej oraz Bartłomiej Pajęcki, uczniowie rzeszowskich szkół, wyłonieni w drodze castingu, na co dzień śpiewający w chórze Pueri Cantores Resovienses.

- Praca z dziećmi jest trudna, bo trzeba ich wszystkiego nauczyć. Tym chłopcom zostało postawione olbrzymie wyzwanie, któremu bez wątpienia sprostali. W ciągu dwóch miesięcy musieli nauczyć się aktorstwa w pigułce - mówi reżyser.

Bohaterami opowieści są bracia: młodszy Maciek oraz starszy Krzysiek, który rozprowadza narkotyki wśród rówieśników Maćka. W tej historii pojawia się również ich matka, dealerka narkotyków, dziewczyna z dyskoteki oraz Anioł Stróż - w te wszystkie role wciela się Justyna Kołodziej. - Anioł rozmawia z młodszym chłopcem, wspiera go w ciężkich chwilach. Ten w przeciwieństwie do starszego brata rzeczywiście wierzy w jego moc - opowiada reżyser. Kiedy Krzysiek uświadamia sobie, że młodszy mógłby paść ofiarą tego, co on robi, postanawia zerwać z tym procederem. - W przedstawieniu nie silimy się na dydaktyzm, nie drążymy postaci psychologicznie. Jedynie zaznaczamy problem. Siłą słuchowiska są też piosenki - mówi reżyser.

***

Chłopcy o sobie i teatrze

Jakub Kołodziej, uczeń klasy VI

Anioł jest dla mnie przyjacielem. Choć nie zdaję sobie z tego sprawy, pomaga mi na co dzień. W spektaklu jednak nie zawsze go słucham, często się z nim przekomarzam. Ale to przecież zdarza się nawet najlepszym przyjaciołom. Dla każdego z nas to debiut, choć z Filipem mieliśmy już kilka solówek. Często śpiewaliśmy w filharmonii oraz teatrze Maska. Jesteśmy przyzwyczajeni do dzieci szeleszczących papierkami i głośno rozmawiających. Wcześniej myślałem raczej o założeniu koncernu budowlanego niż o tym, że kiedyś stanę na deskach teatru. Teraz coraz częściej zastanawiam się nad aktorstwem. Marzy mi się rola w filmie przygodowym, bo bardzo lubię oglądać "Kryminalnych" i "Drogówkę".

Bartłomiej Pajęcki, uczeń klasy IV

Z bohaterem spektaklu, którego gram, mam wiele wspólnego. Obaj bardzo kochamy mamę, moja też - jak ta w przedstawieniu - jest bardzo zapracowana. W wolnym czasie gram na instrumentach perkusyjnych, słucham popu, oglądam filmy sensacyjne i przygodowe. Czytam komiksy, moją ulubioną książką jest "Kapitan Majtas" Dava Pilkeya. W przeciwieństwie do swoich kolegów nie zastanawiałem się jeszcze nad wyborem studiów. Czy to będzie aktorstwo? Mam jeszcze czas na podjęcie decyzji. Choć nie wykluczam tej opcji.

Filip Boratyn, uczeń klasy VI

Gry aktorskiej uczyliśmy się stopniowo. Przyglądaliśmy się pracy starszych aktorów oraz słuchaliśmy wskazówek reżysera. Nie jest to dla mnie pierwszy występ, ale trema się udziela. Aktorstwo wygląda zupełnie inaczej, niż to sobie wyobrażałem. Nie jest to zawód jak każdy inny. Kibicuję Stali Rzeszów i Wiśle Kraków. Wieczorami lubię czytać książki, nawet niektóre lektury. Wyjątek to jedynie te typowo babskie. Żadnego z nas narkotyki nie dotyczą. Jednak problem istnieje, o tym ten spektakl opowiada. O ludziach uzależnionych słyszę na co dzień, bo z nimi pracuje moja mama. W przyszłości chcę studiować w szkole teatralnej w Krakowie.