Lekturowa "Antygona"
Przed teatrem witały premierowych widzów rozpalone pochodnie, a czerwony dywan prowadził ich na widownię. Na scenie i widowni też duże zmiany. Przez środek sali rozpostarty został prowadzący ze sceny przez cały teatr pomost. A na nim wzrok przykuwa) rozsypany piasek przywodzący na myśl - w świetle smugi światła reflektora - klepsydrę. Dla części widzów zarezerwowano miejsce na scenie i ubrano ich w czarne togi.
"Antygona" w Teatrze Polskim rozgrywa się w dużej przestrzeni, a pierwsze sceny zdają się zapowiadać szeroko rozbudowane widowisko. Ale taka ona nie jest. Ten pomost na dobrą sprawę raz tylko zostanie wykorzystany. Gdy po nim Kreon będzie ciągną) ze sceny przez cały teatr ciało swego syna. To przedstawienie świetnie się zaczyna i rzeczywiście bardzo efektownie się kończy. Ale to co się pomiędzy tymi scenami dzieje jest, niestety, nieporównanie gorszej próby. To przedstawienie w zbyt dużym stopniu budowane jest na dość monotonnie padającym ze sceny stówie., a co najgorsze, brakuje mu jakiejś prawdy scenicznej postaci. Ma ją zdeterminowana w swym bólu Antygona - Agnieszki Brzezińskiej. Dobitnie brakuje jej natomiast głównej postaci tej tragedii - Kreonowi. W przedstawieniu Waldemara Matuszewskiego nie Antygona, lecz właśnie Kreon jest tym głównym bohaterem. A Kreon Mieczysława Franaszka w pierwszej części spektaklu wydaje się pusty i rezonerski, a w drugiej, gdy wszystko mu się w życiu rozsypuje, też tylko gra...
Tę właśnie tragedię Sofoklesa szczególnie upodobały sobie ostatnio nasze teatry. Przed paroma miesiącami wystawił ją teatr gnieźnieński, niedawno była w Kaliszu, a Teatr Polski po raz drugi sięgnął po nią w ciągu czterech zaledwie lat. Nietrudno domyślić się dlaczego. "Antygona" jest lekturą szkolną. Ale Waldemar Matuszewski miał po temu jeszcze jeden powód. A był nim przekład patronującego jego dyrekcji Stanisława Hebanowskiego. Brzmi on ze sceny doskonale, ale to, że brakuje przedstawieniu prawdy to już nie jego wina...
