Się nie zmieniło
Trudno patrzeć optymistycznie na kondycję naszego współczesnego dramatu i tym bardziej polskich elit politycznych, gdy w kwintesencji dyskurs prowadzony przez intelektualistów o Polsce i Polakach osiemdziesiąt lat temu z dużym okładem zachował swoją aktualność. Misterium "Królewna Orlica", nie tyle jest dowodem geniuszu, erudyty i mistyka, Tadeusza Micińskiego, co polskiej bryndzy.
Reżyser Krystyna Meissner była świadoma teatralnego ryzyka i starała się dość nieznośnemu dziś dla naszego ucha młodopolskiemu potokowi słów nadać taką formę, byśmy to przełknęli siedząc na widowni Wrocławskiego Teatru Współczesnego. Premierowa publiczność przyjęła misterium z przesłaniem bardzo życzliwie. Oklaskom nie było końca.
Pomyślałem nieodpowiedzialnie, że jest to najprawdziwszy dowód obłudy siedzących w teatralnych fotelach przedstawicieli wrocławskiej elity. Sądzę, że normalnego człowieka nie porwą padające ze sceny stwierdzenia i celebrowane przedstawienie, ale niech się mylę. Wychodzi mi, że najważniejsza w wystawieniu trapiącego się losem narodu Micińskiego była kompromitacja stanu naszej dzisiejszej dramaturgii.
Teatralnie wyszło to wszystko tak sobie. Dać życie - płaskiej, marionetkowej postaci, która ma spełnić rolę trybiku uwypuklającego ideę autora -to bardzo trudne zadanie. Dla mnie najlepiej wywiązał się z niego Maciej Tomaszewski jako Mag Twardowski. Bardzo precyzyjnie narysował karykaturę i było w niej coś demonicznego. Nie wszyscy tak zrozumieli zamysł reżysera. Próbowali z różnym powodzeniem iść tym tropem: Eryk Lubosz jako Diabeł i Anarchista oraz para - Lena Anna Skrzypczak (tytułowa Orlica) i Tomasz Tyndyk (Komtur i Chłopak). W tym kierunku też szukali: wracający po wielu latach na scenę Andrzej Hrydzewicz jako Książe i Król i momentami zbyt subtelny Jerzy Senator. Reszta grała w trochę innej sztuce.
