Fragment
Instrumentalny teatr na dwóch aktorów i wiolonczelistę stal się u Bogusława Semotiuka teatralną orkiestrą na sześciu aktorów i jedną wiolonczelistkę. Forma Schaefferowskiego Fragmentu nie tylko na tym nie ucierpiała, ale zyskała nowy wymiar dramaturgiczny. Już sama obecność na scenie jednej kobiety i sześciu młodych mężczyzn wprowadza pewne napięcie. Efekt potęgują opozycje barw głosów wydobywających się z rozmaitych rezonatorów ciała (timbre głosu modyfikowany jest wraz ze zmianą tożsamości postaci). Absurdalne dialogi poddane zabiegowi multiplikacji i ujęte w trójdzielną konstrukcję dobrze oddają charakter tej sztuki. Każda z trzech par aktorskich zdaje się budować inną sceniczną rzeczywistość, z czym idzie w parze pomysł wykorzystania wielu konwencji: od antycznej powagi, po swobodę współczesnego happeningu. Pierwszym widzem tak pomyślanego przedstawienia jest wiolonczelistka, dla której sześć męskich postaci tworzy swój teatr. Nie dopisali jednak aktorzy, którzy gubili tempo i rytm.
