Warszawa. Grupa Artystyczna Koncentrat w Wytwórni
28 października w Teatrze Wytwórnia odbędzie się premiera spektaklu "Powiedz mi, że wygladam bosko" Grupy Artystycznej Koncentrat.
"Powiedz mi, że wygladam bosko" powstało niespodziewanie, niejako na gruzach innego przedstawienia. Grupa Artystyczna Koncentrat od jesieni 2005 pracował nad projektem spektaklu opartego na połączeniu kosmologii, fizyki kwantowej i tańca.
Anka Jankowska i Rafał Dziemidok: "Zastanawialiśmy się nad istotą cięć w czasoprzestrzeni, które przeniosą bohaterów w inne światy i oto po intensywnej pracy nad szukaniem języka tej opowieści oraz miejsc, w których te światy się znajdują, znaleźliśmy się (niespodziewanie) w rzeczywistości teatralnej. W ostatniej możliwej chwili, podjęta została decyzja o zmianie tytułu oraz punktu ciężkości przedstawienia. Tytułowa kwestia, to ostatnie życzenie wykonawcy przed wejściem na scenę. To wyjście rozpocznie dla niego podróż pomiędzy światami. Czas będzie płynął inaczej, zaczną zmieniać się parametry wszystkiego - ciała, wieku, płci. To podróż, podczas której może przydarzyć się wszystko. Podróż, można by rzec, kwantowa.
Teatr jest właśnie takiego rodzaju podróżą. Aktor w kulisie jest jeszcze sobą, a po wykonaniu kroku - to już kto inny. Na scenie inaczej płynie czas - i w sensie literackim, i fizjologicznym. Spektakl to zmiany rytmu, kaskada sprzecznych emocji, zmaganie się ze sobą, z widzami oraz z nieprzewidzianymi sytuacjami. Przetrwanie bohaterów w takim środowisku zależy od ich refleksu, perfekcji wykonania "elementów obowiązkowych", sprawności fizycznej i umiejętności. I nie zawsze jest to przyjemne. Nasi bohaterowie, powodowani wewnętrznym i zewnętrznym przymusem łatają swoje braki, walczą, lecz nie zawsze wygrywają."
"Powiedz mi, że wygladam bosko" to przedstawienie więcej niż zwyczajowo autotematyczne, to metapodróż - podróż po podroży, którą jest wykonawstwo sceniczne: aktorstwo, taniec, ale też sport i uczenie. Bohaterowie są być może śmieszni, potraktowani bez pietyzmu i bez litości, ale również bez agresji czy niechęci. Jak wszyscy inni próbują sprostać stale rosnącym wymaganiom życia, przy nie zawsze proporcjonalnie rosnących możliwościach.
