Kosmetyka Pani D.
Dulszczyzna jest nie do zdarcia. Kołtuńskiej rodzinie skompromitowanej przez Zapolska nie zagrażają sceniczne odleżyny. Dulska raz po raz przypomina o swojej obecności, kusi inscenizatorów do wyzwolenia z XIX-wiecznych realiów i obelżywego przezwiska. W spektaklu Teatru Nowego reżyser Stefan Szaciłowski określa współczesność akcji sztuki przez takie akcesoria jak telewizor, barek alkoholowy, obcisłe spodnie dziewczyn, stosuje - nawet odniesienia do dzisiejszych sytuacji. Jest to jednak zabieg powierzchowny i nie bardzo konsekwentnie przeprowadzony. Postać pani D. nakreślona wyraziście przez Lidię Maksymowicz, tradycyjnie gderliwa i głosząca swoją pełną obłudy filozofię życiową oraz jej potomstwo tkwią mocno w otoczce obyczajowej minionego wieku. Dzisiejsze marny nie troszczą się o zaspokojenie potrzeb seksualnych swoich synów pod własnym dachem, nie każą gosposiom odprowadzać córek-nastolatek na tańce (Krystyna Lubańska, Katarzyna Jaskułowska). Poza tym żadna zdradzona żona (Anna Zapaśnik) nie truje się obecnie zapałkami, zaś zawód kokoty określa się dziś bardziej dźwięcznie.
Nowością w interpretacji sztuki Zapolskiej jest odmienne spojrzenie reżysera na konflikt służącej Hanki, która w jego wersji nie jest bynajmniej "ofiarą" temperamentu erotycznego panicza Zbyszka (Robert Rutkowski), lecz ładna, bezczelna dziewczyną w kuszącej mini (Olga Dorosz), która po prostu miała "wpadkę" i zamierza ja wykorzystać finansowo (w twardej walucie) przy pomocy cwanej "chrzestnej" (bardzo zabawna Gertruda Szalszówna) i znawczyni "problemu" Juliasiewiczowej (Danuta Lewandowska). W tym paskudnym towarzystwie broni się przed jakąkolwiek zmianą charakteru swojej postaci Felicjan Dulski nieporównany w jedynym wypowiedzianym zdaniu "niech was wszyscy diabli" znakomicie przedstawiony przez Mieczysława Całkę. Rezonans rozbawionych widzów, w większości młodych, świadczy, że Zapolska me jest kandydatką do lamusa.
