O Pięknej co nie chciała wełny
Całkiem niedawno ternu, nie za górami, morzami, ale dużo bliżej, bo w Nowej Hucie, żyła sobie Piękna. Było to dziewczę całkiem ładne, lecz trochę anemiczne i naburmuszone, a na dodatek nieposłuszne ojcu, gdyż miast zająć się dzierganiem skarpetek, jak jej starsze siostry, mdło patrzyła w dal, zostawiając samotną, białą włóczkę na stoliku. I właśnie o ten kłębek wełny rozbiło się przedstawienie Włodzimierza Nurkowskiego, zatytułowane Bestia i Piękna.
Bo gdybyż główna bohaterka, grana przez Katarzynę Tlałkę-Bryś, zechciała wykazać choć odrobinę życia i przynajmniej zaczęła dziergać na scenie, to może zebrane na widowni dzieci nie zadawałyby głupich pytań typu: „Co ona robi?”. Zdezorientowane nauczycielki musiały tłumaczyć, wysilając całą swoją wyobraźnię, że chyba tańczy — o czym świadczyła choćby zamieszczona w programie osoba choreografa Jacka Tomasika.
No, ale taka córka, jaki ojciec. Występujący w tej roli Roland Nowak także nie przejawił zdecydowania, zabijając rabowanych przez siebie ludzi w sposób uwłaczający godności rozbójnika, a swoje kwestie wypowiadał tak, jakby chciało mu się spać, a nie walczyć o szczęście córek.
Wszystko to działo się w ponurych wnętrzach zamku, którego przygnębiający wystrój niczym nie różnił się od królestwa Bestii. Szarobura scenografia Anny Sekuły powodowała, że obie przestrzenie zlewały się w jedną, przerażającą całość, która znudziła dzieci wychowane na kolorowych baśniach Disneya.
I jak to w bajkach bywa, wszystko skończyło się dobrze. Bestia, czyli Andrzej Deskur, zrzuciła zwierzęcą skórę, zmieniając się w słodkiego cherubinka, tak samo mdłego jak i piękna panna. Całe pogodzone już towarzystwo ruszyło w tany, aby w finale stworzyć poetycką figurę, z rękami wyciągniętymi w stronę światła.
W tym momencie miałam resztkę nadziei, że na aktorów spadnie przysłowiowa już biała włóczka i zbudzi ich z sennego letargu, w który pogrążyli się, rozpoczynając spektakl. Wełna jednak zawisła w przestrzeni.
