Artykuły

Tym, którzy wychodząc z "Unii bez Tajemnic" obiecali sobie, że już nigdy nie odwiedzą Sceny Kameralnej polecam, jeszcze przed świętami, obejrzeć tam wschodzącą gwiazdę, laureata XXVII Przeglądu Piosenki Aktorskiej - Bartosza Porczyka - o "Smyczy" w reż. Natalii Korczakowskiej w Teatrze Polskim we Wrocławiu pisze Magdalena Piejko z Nowej Siły Krytycznej.

Utwory, z którymi Bartosz Porczyk wygrał na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej stały się podstawą "Smyczy" - recitalu inspirowanego znanym przebojem Maanamu. Spektakl współtworzyła młoda reżyserka Natalia Korczakowska. Za jego stronę muzyczną odpowiedzialny był Łukasz Damrych.

Temat uzależnień współczesnego człowieka był klamrą spinającą, bardzo różne i gatunkowo i tematycznie teksty. Obok siebie znalazły się np. naukowe teksty Rolanda Barthes'a oraz "Witaminki" Fasolek. Taka mieszanka nie obroniłaby się, nieprzetrawiona przez doskonały warsztat dramatyczny Bartosza Porczyka. Momentami miałam wrażenie, że teksty były tylko pretekstem do pokazania pełnego wachlarza możliwości aktora, który podczas jednego wieczoru potrafi być Porczykiem lirycznym, komicznym i tragicznym, Porczykiem z produkcji Disneya czy Almodovara. Grane przez niego postaci to pokręceni reprezentanci schizofrenicznej rzeczywistości naszych czasów, detalicznie rozpisani na poszczególne części aktorskiego ciała.

Są momenty, w których Porczyk nie tylko zachwyca warsztatem dramatycznym, ale nieprzyjemnie drażni nasze przyzwyczajenia. Nie dokonuje tego jednak przez wybór tematów, które kiedyś były tematami tabu czy przez wybór "bezkompromisowych" tekstów Łony. Porczyk wydaję się najciekawszy w postaciach balansujących na granicy - golemach opętanych zwierzęcym niepokojem o swoją formę.

Jeżeli w okruchach tych postaci możemy odnaleźć formy wiązań z naszych osobistych luster, to już bardzo dużo. Parafrazując Łone, można zanucić - "Ludziom w głowach przydałby się Porczyk - Wentylator".