Artykuły

Inteligentne i dowcipne teksty, przebojowa muzyka i temperament wykonawców sprawiły, że premierowy spektakl piosenek Ludwika Je­rzego Kerna w piwnicy Teatru Ludowego przy Kanoniczej nie mógł się obejść bez bisów. Marta Stebnicka, autorka scenariusza i reżyser­ka przedstawienia Stare pianino, nie po raz pierwszy udowodniła, że zna się na rzeczy.

Niezapomniane hity Cicha woda czy Nie bądź taki szybki Bill musiały rozgrzać publiczność, która szczelnie wypełniała niewielką piwniczkę. Marta Bizoń, znana nie tylko krakowskim teatromanom z brawurowej roli w musicalu Chicago — dyplomowym przedsta­wieniu studentów PWST — także tym razem zachwyciła wspaniałym głosem, poczuciem humoru i żywiołowością. Czwórka młodych wyko­nawców dobrana została w przemyślany sposób. Lirycznymi ballada­mi (takimi jak Park czy Serenada) serca słuchaczek podbijał Ra­fał Dziwisz, natomiast role rozśmieszaczy z powodzeniem pełnili Jaro­sław Szwec — obdarzony wspaniałą vis comica — oraz elastyczny jak guma Piotr Piecha.

Piosenkom Kerna — w nowych, lekkich i efektownych aranżacjach Jerzego Kluzowicza — towarzyszyły zabawne etiudy rozgrywane wo­kół starego pianina wędrującego po scenie na kółkach. Zdezelowany instrument stawał się na przemian parawanem czy ławką, a czasami nawet odskocznią dla ekwilibrystycznych popisów. Prezentacja każdej z prawie trzydziestu piosenek została obmyślana nie tylko wokalnie, ale i ruchowo. Zgrabne i precyzyjnie realizowane układy choreogra­ficzne opracował Krzysztof Jędrysek. Zasłużony aplauz widowni zdo­była zwłaszcza piosenka Dżyngis-Cham, wykonana przez zgrany zespół w młodzieżowym stylu łączącym techno i rap.

Wykonawcy chwilami śmiesznego, chwilami nostalgicznego pro­gramu starych piosenek imponują perfekcyjnością. Nie tylko dobrze tańczą, śpiewają — nie potykając się jednocześnie o mikrofony — ale w dodatku sprawiają wrażenie, że doskonale bawią się razem z wi­downią. Także dlatego z pewnością warto ich posłuchać i zobaczyć.