Jeśli kochasz, nie odchodź
W Teatrze Ochoty równie ważne jest samo przedstawienie, jak dyskusja, która, po nim podejmuje publiczność. Stąd z wystawianej sztuki musi wynikać jakiś problem czy konflikt moralny, społeczny lub po prostu najogólniej życiowy. Żeby było o czym dyskutować. Sztuka Aleksandra Wołodina Jeśli kochasz, nie odchodź zajmuje się miłością, i małżeństwem, a właściwie małżeństwami rozbitymi czy rozbijającymi się, które znajdują epilog w procesach rozwodowych. Głównym tematem jest historia pary bardzo młodych ludzi, którą gra z dużą naturalnością i nie mniejszym wdziękiem dwo je bardzo młodych, utalentowanych aktorów: Dorota Kawęcka i Janusz Mond. Historia jakby wzięta z jakiejś ankiety „Młodzi po ślubie". Otoczką sta nowią migawki sądowe z rozwodów czterech par (w oryginale jest ich więcej) w różnym wieku i o różnych powodach niepowodzeń małżeńskich. To jakby wyciąg z kroniki rozpraw rozwodowych. Słowem, coś z życia, wiadomo, te sąd odbija czy też załamuje oby czaje. Co prawda, z rejestracji tych obrazków nic nie wynika poza przypomnieniem banalnej codzienności.
Natomiast w historii młodych rysuje się coś wyraźniejszego. Trudności pierwszych lat współżycia dwojga, ludzi nawet bardzo się kochających (stary dowcip mówił, że w małżeństwie najtrudniejszych jest pierwszych pięćdziesiąt lat, potem idzie już gładko). Ko nieczność wzajemnych kompromisów, którym często nie sprzyja brak dojrzałości umysłowej i uczuciowej małżonków — niekoniecznie młodych. Wolność osobista i jej ograniczenia narzucane przez wspólne życie. Uroki życia osobnego i równocześnie zmora samotności — to zaznaczone jest postacią Kobiety z ogłoszenia (Janina Nowicka), która wznosi i burzy mur w swoim mieszkaniu, pragnąc żyć oddzielnie, a potem wspólnie z rodziną.
Historia kochającej się a nie mogącej dojść do porozumienia pary kończy sią żałośnie, zmarnowaniem ich — a przynajmniej jej — młodego życia. Z rozsypanych zaś wielu prawd a elementarza wynika tu ogólny, niewątpliwie niepozbawiony racji wniosek! Jeśli kochasz, nie odchodź.
