„Carmen” raz jeszcze
Od premiery „unowocześnionej” Carmen Georgesa Bizeta poznańskiego Teatru Wielkiego, która odbyta się 9 lipca w Starym Browarze, minęły trzy miesiące. To, jak się okazało po przeniesieniu spektaklu do tradycyjnych wnętrz Gmachu pod Pegazem, wystarczająco dużo czasu na swoistą refleksję odautorską jego realizatorów, tudzież wykonawców. Cenne to zjawisko i dające sporo do myślenia.
Przeniesienie skomplikowanego sztafażu technicznego do mniejszego wnętrza dość zaskakująco zaowocowało udanymi efektami („góra i dół” na początku III aktu, usytuowanie baru, scena z motocyklami). Korzystna dla telewizji plenerowość w Browarze w teatrze uległa skupieniu z korzyścią dla spektatorów i narracji muzycznej (uwypuklenie solistów, spotęgowanie chórów). Jeśli już mowa o tych dwóch elementach, to poczynione zmiany obsadowe okazały się bardzo korzystne dla wersji Carmen pod dachem. Raz jeszcze swe ogromne możliwości ujawnili: Michał Marzec i Agnieszka Mikołajczyk. Ten pierwszy stworzył, może nieco nietypową, ale przejmującą swym tragizmem postać Don Josego, a Micaela tchnęła szczerością i imponowała wysublimowaną wokalistyką.
Mieszane uczucia tym razem pozostawiła Galina Kuklina. Jej Carmen nie do końca konsekwentna postaciowo, tu i ówdzie także przeplatała udane partie wokalne (akt II) z nieudanymi, choćby intonacyjnie (habanera). Dobrze prezentują się drugoplanowe role (Bogusław Szynalski, Marian Kępczyński, Tomasz Mazur, Agnieszka Dondajewska).
Bardzo trudne zadanie powierzono dyrygenckiemu debiutantowi Aleksandrowi Grefowi. Być może zbyt trudne jak na początek. Prowadzona przez niego orkiestra nie zapisała większych wpadek, ale poprawność rytmiczna i brzmieniowa oraz spoistość partii towarzyszących i solowych pozostawiała wiele do życzenia.
Panująca obecnie, zwłaszcza na gruncie niemieckim, tudzież jak widać i polskim, moda na unowocześnianie tradycji, może mieć swoich zwolenników. Ale czy nie gubi się przy tej okazji swoistego klimatu ładu, precyzji niuansów, hierarchii prawdy historycznej?
