O koniku dla najmłodszych
Dokąd pędzisz koniku sztuka bułgarskiej pisarki Rady Moskowej, jest poetycką opowieścią o przyjaźni, o marzeniach, o dojrzewaniu i o wielu innych problemach małego, wrażliwego człowieka, Tytułowy Konik (jak każdy mały konik) marzy o tym, żeby być wreszcie dorosłym koniem, Oddaliwszy się od stada trafia do wesołego miasteczka, którego właściciel zły charakter, jakich mało) podstępnie go chwyta i przykuwa do karuzeli. Towarzyszem niedoli Konika jest pracujący w wesołym miasteczku Chłopiec. Nawiązuje się między nimi przyjaźń, która owocuje wspólną ucieczką na wolność. Po wielu próbach charakteru, którym zostają poddani i uniknięciu pogoni, zyskują uznanie „najwyższego” Konia — przewodnika stada. Swobodny bieg Konika jest w tej sztuce metaforą ludzkiego powołania, przezwyciężenia bojaźni i słabości — znakiem dojrzewania. Ta pouczająca historia, wyreżyserowana sprawnie przez Wojciecha Wieczorkiewicza spełnia dobrą funkcję rozrywkową, czy wychowawczą również — nie wiem.
Atmosferę dobrej zabawy tworzą, zwłaszcza nakreślone wiarygodnie i z wyczuciem poezji, postacie głównych bohaterów — Chłopca (Barbara Pielka) i Konika (Jacek Przybyłowski). Mnie przypadła szczególnie do gustu Jarmarczna Szkapa — Anny Kramarczyk. Zmęczonym, zachrypniętym głosem aktorka wyraziła doświadczenie tych, „co znają życie i nie mają złudzeń”. Nie pozbawiła postaci ciepła, ale i pewnych akcentów komicznych, ca zyskało jej sympatią i współczucie widowni.
Przedstawienie okraszone zostało specjalnie napisanymi przez Leokadię Serafinowicz piosenkami, do których dowcipną (zwłaszcza w scenach z wesołego miasteczka), ale zbyt ilustracyjną muzykę skomponował Bogusław Klimsa. Pomysłową i funkcjonalną scenografię zaprojektował Jan Berdyszak.
