Mistrzowska forma
Po znakomitej "Fedrze" w reżyserii Mai Kleczewskiej "Miłość na Krymie", zrealizowana przez Jerzego Jarockiego, to kolejny wielki sukces Teatru Narodowego.
W sztuce Sławomira Mrożka każdy z aktów dramatu dzieje się w innym momencie XX wieku, a konwencja wędrówki przez czasy pozwala swobodnie parodiować Czechowa, Majakowskiego czy Bułhakowa. Zaczyna się w 1910 roku, a kończy w czasach współczesnych, gdy już nie tylko wiśniowy sad, ale nawet tajgę wycięto, spirytus miesza się pół na pół z colą, a zamiast strzelby na ścianie i pojedynków rozgrywają się jedynie krwawe porachunki mafijne. Czy aż tak wiele się zmieniło? Właściwie nie, poza tym że niektóre inteligenckie dowcipy trącą myszką, a dramat szeleści papierem. Czy Mrożek może być nadal aktualny? Tak, pod warunkiem że zabiera się za niego tak wytrawny reżyser jak Jerzy Jarocki.
"Miłością na Krymie" reżyser udowadnia, że żadna konwencja teatralna nie kryje przed nim tajemnic, włącznie z estetyką pop. Jakby za budowniczym kolei Wolfem (znakomity Mariusz Bonaszewski), którego żona oddała się teatrowi, chciał powiedzieć: Stanisławski, Meyerhold, Wachtangow - "znam ja ich wszystkich, swołocze". Pomylą się jednak ci, którzy potraktują ten spektakl jedynie jako popisowy pokaz sprawności warsztatowej. Okazuje się bowiem, że diagnozy starego mistrza są bardziej bezlitosne i celne niż młodych, zbuntowanych reżyserów.
Gdy w ostatniej scenie wynurza się okręt Lewiatan, który przyjeżdża, by zabrać dziwki na eksport, okazuje się, że statkiem jest cerkiewny ołtarz. Szybko do tej ikony rosyjskości przybita zostaje amerykańska flaga. Czyżby spełniały się przepowiednie Lenina, który u Jarockiego wygłasza wykład na temat współczesnego kapitalizmu wirtualnego zagarniającego cały świat? Jarocki patrzy na współczesne czasy, nie utyskując, że wszystko spsiało, a świat prawdziwych wartości się kończy. Pokazuje, że z tymi wartościami zawsze bywało różnie, a świat nie od dziś przypomina cyrk na kółkach.
