Baliński – najsurowszy krytyk...
Szanowny Panie Redaktorze!
Czytając artykuł Kram z Piosenkami S. Balińskiego – miałam prawie wrażenie, że czytam wypracowanie szkolne pt. Co było w teatrze?, które pisywałyśmy po powrocie z jakiejś sztuki w czasach, gdy jeszcze Ankwiczówna czy Jaroszewska grywały z J. Osterwą na scenie teatru J. Słowackiego w Krakowie.
Przyznam się, że czekałam na recenzję… bardzo byłam ciekawa sprawdzić swoje wrażenia i uwagi. Bo przecież i temat, i okazja do tego – bardzo niecodzienna. Tymczasem o 25-leciu ZASP-u czytaliśmy wszyscy dawno temu w „Dzienniku”, potem słyszeliśmy na samym przedstawieniu, jak również i to, o czym mówił Wiesław Wohnout – wszystkie nazwiska osób związanych w jakikolwiek sposób z przedstawieniem, widzieliśmy na afiszach, w ogłoszeniach i programach!
Dlaczego pan S. Baliński tak znikomą ilość czasu, myśli i miejsca poświęcił samemu przedstawieniu? Skrytykowanie przedstawienia jednym dłuższym zdaniem, zaczynającym się od …„Ale w takim razie po co sięgać po dzieło wymagające zarówno odtwórców najwyższej miary, jak wyobraźni reżyserskiej itd.” – jest zbyt krzywdzące cały zespół osób z reżyserem na czele, i nieusprawiedliwione swa uszczypliwością!
Jak to dobrze, że są jeszcze ludzie, którzy chcą „mierzyć siły na zamiary”… i jaka szkoda, że nie ma ludzi, którzy umiejętnie chcieliby im dopomóc.
Sadzę, że było jeszcze wiele punktów programu w tym Kramie oprócz 3 wymienionych, które nadawały się do omówienia, w sensie właściwej oceny, która daje bodziec do pracy – czy też w sensie przestrogi przez podkreślenie usterek i wykazywanie błędów.
Na takie artykuły po przedstawieniach, na takie recenzje czeka zespół teatralny i publiczność, aby wspólnie niejako wyrabiać w sobie smak artystyczny.
Samo wymienianie nazwisk wg programu zostawmy fachowcom-drukarzom.
Łączę wyrazy poważania
Irena Mandziara
