"Geist", szkic do spektaklu
"Geist" w reż. Zygmunta Duczyńskiego, dokończony przy współpracy zespołu z Arkadiuszem Buszko w Teatrze Kana w Szczecinie. Pisze Ewa Podgajna w Gazecie Wyborczej - Szczecin.
"Geist" Teatru Kana to przedstawienie nieudane, mimo że zrodzone z najszczerszych intencji. Tylko że nie chodzimy do teatru, żeby oglądać intencje.
Zespół Kany przygotował premierę przedstawienia, nad którym pracę rozpoczął jeszcze z Zygmuntem Duczyńskim. Przed śmiercią założyciel i szef Teatru Kana skupił swoją uwagę na sztuce współczesnej niemieckiej dramatopisarki Dei Loher "Adam Geist". Tytułowy bohater, "zarażony" grzechem, wędruje w poszukiwaniu własnej tożsamości, nieświadomie dokonując kolejnych zbrodni, tym samym zadając pytanie o nieprzewidywalność ludzkiego losu.
Po śmierci reżysera zespół postanowił na nowo podjąć pracę nad niedokończonym przedstawieniem. Czy było warto? Życzę Kanie jak najlepiej, ale dla mnie to bolesne nieporozumienie, że zespół, celebrując z wielkim oddaniem ledwie szkic ostatniej koncepcji teatralnej swojego Mistrza, jest przekonany, że zrobi z tego dobre przedstawienie. Otóż bez Reżysera nie zrobi.
Rozrachunkowe emocje wokół tego spektaklu nie przysłonią publiczności, że "Geist" rozgrywa się zbyt powierzchownie, wyrywkowo, chaotycznie. Że jest niedopracowany aktorsko. Przy ziejącej ciemnością scenie, przy tak bliskim kontakcie sceny z widownią, siłą rzeczy widz skupia się na aktorach i dramacie postaci. Tylko że w tym spektaklu nie ma kreacji, której miałoby się ochotę dłużej przyglądać. Z wyjątkiem starca Bruno w interpretacji Dariusza Mikuły, który wprowadza na scenę cień prawdy o swoim bohaterze. Najsłabszy jest Waldemar Nicek, który spod pancerza drewnianej twarzy referuje główną rolę (kalecząc ją jeszcze złą dykcją).
Scena stanęła bezradna wobec braku swojego demiurga.
