Chwilowe wyjście z mrocznych katakumb
"Bruzda" w reż. Leszka Mądzika Sceny Plastycznej KUL z Lublina na przeglądzie Wydarzenia Teatralnego Offu w Warszawie. Pisze Paulina Sygnatowicz w Życiu Warszawy.
Po latach mówienia o świecie i człowieku w ogóle Leszek Mądzik pokazuje spektakl o samym sobie. I robi to w nienaturalnym dla siebie jasnym świetle.
Spektakl "Bruzda" rozpoczął w Warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej przegląd Wydarzenia Teatralnego Offu. Przedstawienia Sceny Plastycznej KUL zawsze są wydarzeniami i to nie tylko w obszarze teatru nieinstytucjonalnego. Z "Bruzdą" jest jednak problem. Dosłowność i oczywistość symboli takich jak ziarno, woda czy obraz stylizowany na Ostatnią Wieczerzę trącą banałem.
- Strasznie się boję symboliki, która może być banalna, ale muszę ryzykować - mówił po spektaklu Mądzik na spotkaniu z widzami.
"Bruzda" jest przede wszystkim niezwykle osobistym wyznaniem artysty, który stanął na krawędzi swojej sztuki. Jakby chcąc się przekonać o słuszności uprawiania takiego teatru, Mądzik obnaża cały jego szkielet. Wszystkie teatralne sznurki pokazuje w tak nietypowym dla swojej mrocznej twórczości pełnym świetle. I sam wchodzi na scenę.
- Przestraszyłem się trochę tego mroku i poczułem potrzebę fizycznego towarzyszenia moim aktorom w spektaklu - tłumaczył "Bruzda", zazwyczaj pokazywana w kościele, w sterylnej sali wystawowej CSW traci nieco na swojej teatralności. Choć Mądzik zawsze oscyluje na granicy plastyki i teatru, tym razem jest mu bliżej do plastycznej instalacji. W końcu nie o nazywanie, a o przeżywanie chodzi. "Bruzda" jest swoistym katharsis, jeżeli nawet nie dla publiczności to na pewno dla samego artysty.
- Czułem ogromną potrzebę zrobienia takiego spektaklu. Przede wszystkim dla samego siebie - podkreślał Mądzik i zapewnił, że po obnażeniu w pełnym świetle wraca do swoich katakumb, aby znów robić sztukę nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla swoich widzów.
