Dla odprężenia - Fredro
Jan Englert stworzył w Teatrze Narodowym przyjemny spektakl, jakiego brakuje na warszawskich scenach.
Z okazji premiery "Ślubów panieńskich" Narodowy, wzorem dystrybutorów kinowych, zaprosił widzów na spotkanie z aktorami do salonu Empik. Choć teatr to nie kino i nigdy nie zgromadzi takiej widowni, to "Śluby panieńskie" są niewątpliwie spektaklem dla każdego. Okazuje się, że Fredro do dziś potrafi bawić nie mniej niż współczesne zachodnie farsy.
Cały spektakl zbudowany jest bardzo czytelnie, nie ma zawiłości psychologicznych ani ukrytych sensów. Ot, prosta, miła historia o uczuciach, jakiej przyjemnie jest wysłuchać w duszne, letnie popołudnie. Bo taką właśnie atmosferę tworzy i ciekawa scenografia Barbary Hanickiej, i spokojna muzyka Leszka Możdżera.
Postaci nie są skomplikowane, ale silnie skontrastowane. Kamila Baar nie pozostawia wątpliwości, że Klara to zadziorna, żywiołowa osóbka (momentami traci swoją wiarygodność, za bardzo rzucając się po scenie). Albin Grzegorza Małeckiego zaś to miękki, ciągle wzdychający fajtłapa romantyk. Prym w spektaklu wiedzie jednak para Gustaw-Aniela. Rola Gustawa leży na Marcinie Hycnarze jak ulał.
Aniela, a fragment pisania przez tę dwójkę miłosnego listu jest teatralnym majstersztykiem. Niezwykle umiejętnie młodzi aktorzy budują w tej scenie porażające wręcz napięcie, jednocześnie nie tracąc nic z całego jej komizmu.
Na narratora całej historii wyrósł Radost (Jan Englert). W ustach ponad sześćdziesięcioletniego, siwego już aktora wszystkie kwestie brzmią niezwykle szczerze. Jednocześnie pozostaje mu figlarny uśmiech i żwawość lat młodzieńczych. Choć poza chwilą odprężenia na nic więcej w wypadku "Ślubów..." liczyć nie możemy, lepiej wybrać się do teatru niż na kolejną kiczowatą komedię do kina.
