Don Kichote po 500 latach
Po "Transatlantyku" Gombrowicza Teatr Jeleniogórski sięgnął po kolejnego klasyka "Don Kichota" Miguel'a De Cervantes'a Saavedra. Przedstawieniu co prawda niewiele można zarzucić, choć jak na odważny teatr u podnóża Karkonoszy jest trochę zbyt zwyczajne. Kariera Marka Pasiecznego reżysera nagradzanego m.in. za "Pinokia" wystawionego w Szczecinie i "Peer Gynta" w Warszawie dawała nadzieję na coś więcej niż zobaczyłem. Twórca zawierzył sile hiszpańskiego dramatu i potraktował go klasycznie. Poniekąd miał rację. Spektakl ogląda się dobrze i z zainteresowaniem. Nie mogłem jednak przestać czekać na coś zaskakującego. Coś pochodzącego od Pasiecznego, a nie wyłącznie od Cervantes'a. Na próżno. Skupmy się zatem na przedstawionej fabule.
Przypomnijmy, że Don Kichote tytułowy bohater przez wiele lat zwyczajny wiejski szlachcic po pięćdziesiątce staje się błędnym rycerzem. Wraz z Sancho Pansa wiernym giermkiem ruszają w drogę by walczyć z potworami i niegodziwością. Są orędownikami kodeksu rycerskiego. Co rusz Don Kichote musi dobywać miecza, by bronić dobrego imienia swojej wybranki Dulcynei. Mimo odnoszonych porażek i ran konsekwentnie tkwi w swoim świecie. Świecie, który sam stworzył w swojej głowie. Wszyscy wokół śmieją się i drwią z niego, ale tak naprawdę to on jest wolny i szczęśliwy. Nie boi się odważnie iść przez świat z głoszonymi ideami. Jest bez wątpienia opętany swoim szaleństwem, ale to on potrafił ciekawie żyć. I o takich "wariatach" się mówi i pamięta. Świetnie w roli Don Kichota odnalazł się Piotr Konieczyński. Słuchając jego przekonujących wizji uwierzyłem mu podobnie jak Sancho Pansa, dałem się porwać jego szaleństwu. Równie celnie reżyser osadził Włodzimierza Dyłę. Postać giermka jest dla niego idealna. Pozostały zespół aktorski zagrał przyzwoicie. I wszystko by było dobrze, ale zabrakło w Don Kichote odrobiny szaleństwa. Przez to mamy do czynienia oto z kolejną niezłą adaptacją dramatu Cervantesa, ale nie wyjątkową. Trochę szkoda.
