Co na to Fo?
Na tę premierę sympatycy Teatru Kana czekali dość długo, bo zapowiadana była od dawna, a i autor sztuki - laureat Nobla z roku 1997 - Dario Fo wciąż budzi u nas zainteresowanie i kontrowersje. Kontrowersje słabo jednak weryfikowane znajomością dzieła, bo paradoks sprawia, że wynikiem tych kontrowersji jest ostrożność w prezentacji, no i... koło się zamyka. Narzeka się na Fo, że nagroda tej rangi mu się nie należała (mawia się o nim z pogardą: błazen, piosenkarz, estradowiec), lecz czytelnicy i widzowie teatralni - dla których głównie Fo tworzy - nie mają wielu okazji do sprawdzenia, czy to prawda. Ostatnio mieli możność zobaczenia Fo w Teatrze TVP - jego komediodramat z życia małżeńskiego wyreżyserowała - grając w nim wraz z Markiem Kondratem - Krystyna Janda.
Zupełnie inną problematykę znajdziemy w przedstawieniu "J. P. zdobywa Amerykę" (wg tekstu "John Padan odkrywa Amerykę"). Włoski dramaturg, prozaik, aktor, znany ze śmiałych poglądów, ciętego języka i bezkompromisowości artystycznej, politycznej i obyczajowej daje się tu poznać z najciekawszej chyba strony. Właśnie jako twórca kontestujący przewrotnie, z dużą dozą ironii, ale i filozoficznego dystansu - trochę na zasadzie libertyńskiego kpiarza -zasługi i wartości, które przywykliśmy w naszej kulturze uważać za szczyty cywilizacji. Z wypowiedzi poprzedzających premierę wynika, że "J.P. zdobywa Amerykę" będzie również spektaklem o poszukiwaniach, jakie odbywa nie tylko Padan - zawadiaka i wędrowiec, a i każdy z nas. Podróżach wewnętrznych, przez świat naszych wyobrażeń (fałszywych?) o świecie i o sobie.
Spektakl w reżyserii Zygmunta Duczyńskiego to pozornie ascetyczny, bo zrealizowany na bazie niewielu rekwizytów, ale - w intencjach realizatorów - wielobarwny i wielogłosowy monodram. W kilkanaście postaci wcieli się Sławoj Golański, współautor - z Duczyńskim - adaptacji. Muzykę stworzył Krzysztof Seroczyński.
