Niepospieszne skeczowisko
Zapamiętałem przedwojenną, uliczną balladę o szowinistycznym buicku i biednej skodzie. Naprawdę niesamowita, aktualna. A potem już niewiele.
Zestaw skeczy, opracowanych przez zielonogórskich autorów, łączy pociąg. Zza kulis słyszymy gwizd lokomotywy, pisk kół na kolejnych nocnych stacjach. W półmroku pojawia się konduktor i sprawdza nieco speszonym widzom bilety (nie było, niestety, gapowicza). Pociąg to raczej osobowy, niż pospieszny. Każda stacja, to jeden obrazek, a bardziej skecz lub piosenka z mniej znanego repertuaru Jerzego Wittlina, Jeremiego Przybory, Jadwigi Skotnickiej i Władysława Szlengela. Wszystkie w konwencji teatru, a raczej kabaretu absurdu. Siłą rzeczy widzowie muszą oceniać na swój użytek i poczucie humoru poszczególne sekwencje. I nie zawracać sobie głowy całością.
Aktorzy przypominają zabawę w puszczanie plotek o tym, skąd to niechciane dziecko, w innym miejscu kabaretowy, literacki numer o pisarzu (aktor naśladuje telewizyjnego Bogusława Wołoszańskiego). Wic polega na tym, że dramatyczną scenkę miłosną po polsku on sam tłumaczy na język skandynawski (naprawdę polski tekst, tylko czytany wspak). Jest też wreszcie miszmasz ze śmiesznymi ogłoszeniami prasowymi podawanymi z ust do ust, ilustrowany scenicznie. Aktorzy przebierają się w płetwonurka, prostytutkę, babę z bazaru, meksykańskiego desperado, czyli wszystko, co tam atrakcyjnego leży w magazynach. Cały spektakl przypomina trochę skład ze starymi kostiumami. Jedne po odkurzeniu ciekawią, inne dalej czuć naftaliną. Tyle że tych drugich jest więcej. I wrażenia nie wymazała przedwojenna ballada o buicku, arystokracie wśród samochodów (Zbigniew Uniłowski mawiał "wolę buicka od pomnika") i prychającej skodzie - odpowiedniku służby u arystokraty. Ta odkurzona opowieść, pokazana w świetle odwiecznej walki płci, była najjaśniejszym punktem przedstawienia. Oczywiście, według mnie. Kto inny zapamiętał może inną błyskotkę. Ale naprawdę bardzo musiał się starać.
