Serce, dywan, manekiny
"Mój boski rozwód" w reż. Marka Pasiecznego w Teatrze Nowym w Łodzi. Pisze Renata Sas w Expressie Ilustrowanym.
Kto szuka głębi, uczuciowej metafizyki, racji dyktowanych logiką i rozumem, a zwłaszcza jeśli do tego jeszcze jest mężczyzną, już po paru minutach uzna, że padł ofiarą kobiety, która upolowała słuchacza i koniecznie musi się zwierzyć. Monodram Geraldine Aron "Mój boski rozwód" to ani warta uwagi literatura, ani odkrywcze analizy porozstaniowego stanu równowagi dojrzałej pani. To raczej felietono-skecz z sumą przeżyć, które po czasie tragedię zmieniają w żart.
Monodram, z którym w Teatrze Nowym na Małej Sali występuje Małgorzata Skoczylas, jest propozycją zasługującą na określenie: "użytkowa". Ku pokrzepieniu i ku przestrodze...
Decyzja Maksa zaskoczyła Angelę. Banalne: odszedł do dużo młodszej. Została tylko z psem i telefonem. Córka akurat też układa sobie życie. Z dystansu, bo minęło już kilka lat, jej reakcje stają się karykaturą. Trudno się nie uśmiechnąć, gdy opowiada o kolejnych odkrywanych u siebie chorobach. Ucieczka w hipochondrię miała być sposobem udowodnienia sobie, że w życiu jest coś znacznie ważniejszego niż żal po byłym.
Na scenie czerń i czerwień. Wszystko rozgrywa się w przestrzeni wyznaczonej powierzchnią jaskrawego dywanu podzielonego na dwa trójkąty, dwoma manekinami, psem-atrapą i telefonem. No i jeszcze torba z sex-shopu. Reżyser Marek Pasieczny postawił na dosłowność. Mocno zaznacza sytuacje, starając się zwierzenia zmienić w akcję, nie szuka metafor. Małgorzata Skoczylas (delikatna, ubrana młodzieżowo) nie próbuje wciągnąć widowni w swoje wyznania, nie robi oka do publiczności. Jej Angela ma 51 lat (choć trzyma się świetnie i ukrywa wiek), boi się samotności, więc teraz, gdy rysuje się szansa zmiany, robi sobie życiowy bilans.
"Mój boski rozwód" to nic nowego, nic odkrywczego i pewnie teatr mógłby się bez tego obejść. Ot, kawałek banalnej zwyczajności.
