Warszawa. Zmarł Stefan Meller
W Warszawie po ciężkiej chorobie w wieku 65 lat zmarł profesor Stefan Meller, minister spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a także ambasador Polski w Rosji i Francji. 28 kwietnia 2006 roku podał się do dymisji z funkcji ministra Spraw Zagranicznych w proteście przeciwko dopuszczeniu Andrzeja Leppera i Romana Giertycha do rządu. Profesor Meller był historykiem - specjalizował się w historii powszechnej XVIII i XIX w., a przede wszystkim w historii Francji. Najbardziej fascynowała go zaś Rewolucja Francuska.
Stefan Meller urodził się 4 lipca 1942 we francuskim Lyonie, całe jednak życie spędził w Polsce gdzie w 1966 roku uzyskał tytuł magistra historii. Jego kariera naukowa, mimo represji ze strony komunistycznego rządu, rozwijała się - w 1974 roku uzyskał tytuł doktora, zaś w 1985 doktora habilitowanego. Od 1993 roku był profesorem
Stefan Meller prywatnie
- Ojciec pożerał wszystko, co mama przyrządziła - mówił kiedyś o ojcu Marcin Meller. - Pamiętam, jak musiała kiedyś wyjechać. Tata usmażył nam jajecznicę na... oleju z sardynek. W dodatku posłodził, zamiast posolić - wspominał.
- Mam w kuchni dwie lewe ręce - przyznawał się Stefan Meller. Opowiadał też, że w młodości mimo swej inteligencji wylatywał z każdej szkoły. - Za złe sprawowanie - zdradzał z uśmiechem. Ujawnił też, że na studiach egzamin z łaciny zdawał aż 17 razy.
Profesor Meller zawsze przyznawał się do swojej odwiecznej słabości do kina - jego pasją były filmy, a także książki, kryminalne. Jak sam mówił "pochłaniały go" i "zaczytywał się nimi".
W wolnych chwilach pisał wiersze - egzystencjalne poematy o miłości, przemijaniu i odchodzeniu. Swoje myśli były minister spisywał od kilku lat.
Kariera historyka, dyplomaty, polityka
Przez dwa lata, dokładnie 66-68, był pracownikiem naukowym Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. Usunięto go z niego, jak i z każdego innego stanowiska (między innymi stracił członkostwo w PZPR) w marcu '68 gdy władze komunistyczne pozbywały się osób o żydowskim pochodzeniu.
Otrzymał wówczas zakaz praktykowania zawodu na 6 lat - w tym czasie pracował w spółdzielni kosmetycznej i jako nauczyciel francuskiego. Pracował jednak pilnie nad swoją karierą naukową - udało mu się w 1974 roku obronić pracę doktorską, dzięki czemu wrócił do zawodu - wciąż represjonowany zatrudnić się móc jedynie w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku.
Już rok później, w 1975, rozpoczął wykłady w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, której później został prorektorem. Przez cały czas trwał przy swoich studentach - w czasie stanu wojennego współpracował z opozycją, a "niepokornych" studentów ukrywał i wspomagał swoimi wpływami. Publikował także w wydawnictwach tzw drugiego obiegu.
Od 1992 roku pracował w MSZ w randze wicedyrektora, a potem dyrektora Departamentu Europy. Od 1995 do 1996 był podsekretarzem stanu MSZ.
Następnie rozpoczął misję ambasadora we Francji, którą wypełniał do 2001 roku. Później ponownie powierzono mu funkcję podsekretarza stanu w MSZ.
Od lutego 2002 roku do października 2005 był ponownie ambasadorem Polski, tym razem w Rosji. Okres sprawowania jego funkcji przypadał na okres silnego skomplikowania stosunków polsko-rosyjskich co wynikało m.in. z zaangażowania Polski w tzw. pomarańczową rewolucję na Ukrainie, czy konfliktu wokół Związku Polaków na Białorusi.
Minister
31 października 2005 roku objął kierownictwo resortu spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Jednak już 6 miesięcy później wyraził publicznie gotowość do ustąpienia z tego stanowiska w związku z informacjami o możliwej koalicji rządu PiS z Samoobroną Andrzeja Leppera i Ligą Polskich Rodzin Romana Giertycha.
28 kwietnia 2006 roku podał się do dymisji z powodu obecności w rządzie wicepremiera Leppera. 9 maja został odwołany z funkcji Ministra Spraw Zagranicznych.
