Artykuły

Pippi to nie jest wybryk natury - mówi Lech Chojnacki, twórca spektaklu "Być jak Pippi"

- Dlaczego inspiracją Pańskiej sztuki stała się Pippi, słynna bohaterka bajek Astrid

Lindgren?

- Pippi to niezwykła, fascynująca postać, która wskazuje, w jaki sposób można realizować swoje marzenia.

- Jaki to sposób?

- Być, niezależnie od wieku, otwartym na świat, odważnie go poznawać, docierać tam, gdzie dotrzeć nie sposób, próbować tego, co wydaje się niemożliwe. Pippi swoim przyjaciołom pokazuje świat, a przy tym jest silna, dowcipna, zabawna, ma dystans do siebie i do innych, nie oszukuje... Często żartuje, a nieprzyjemne prawdy mówi przede wszystkim dorosłym.

- W dzieciństwie czytał Pan i przygody Pippi? Fascynował j się Pan jej losem?

- Moja serdeczna znajomość ! z Pippi zaczęła się od obejrzenia doskonałego szwedzkiego i filmu, emitowanego w polskiej telewizji, ze świetną obsadą, z małą, rudą, piegowatą dziewczynką w roli głównej. Ten film zachwycał pewnie wszystkich... z wyjątkiem rodziców.

- Dlaczego? Czyżby dorośli nie byli w stanie zaakceptować i samodzielnej dziewczynki, która mieszka sama w wielkiej willi wraz z małpką i białym koniem w czarne kropki?

- Pippi nie spodobała się dorosłym chyba dlatego, że burzyła ich poważny, sztywny, czasem napuszony i nadęty świat, wyśmiewała ich postawy, brak fantazji, poczucia humoru, obłudę, apodyktyczność, schematyczność; rozpychała się łokciami w ich na pozór ułożonej rzeczywistości.

- Na ile świat Pippi znany z książek zostanie odtworzony w Pana spektaklu?

- Postacią główną mojego spektaklu jest Dziewczynka, w której widzowie odnajdą Pippi. Partnerami Dziewczynki są dzieci: Siostrzyczka i Braciszek, w których można odnaleźć Annikę i Tommiego. Nasz spektakl znacznie jednak odbiega od historii opowiedzianych przez Astrid Lingren.

- O czym zatem będzie przedstawienie "Być jak Pippi"?

- Spektakl skierowany jest nie tylko do dzieci, ale także do rodziców i mówi o tym, jak ważne jest, aby dorośli na chwilę zapomnieli o sobie, i zwrócili uwagę na dzieci, żeby spróbowali nawiązać z nimi lepszy, partnerski kontakt, żeby wykorzystali całe bogactwo fantazji Pippi i stali się tacy jak ona.

- Sądzi Pan, że dorośli zechcą tę bajkę oglądać?

- Przygody, jakie za sprawą Dziewczynki przeżywają dzieci, konwencja spektaklu, dialogi, plastyka i muzyka wyraźnie adresują przedstawienie do widowni dziecięcej, choć byłoby idealnie, gdyby dzieci przyprowadziły do Groteski i zabieganych, zapracowanych rodziców.

- Czy zatem dzieci zobaczą na scenie rudowłosą dziewczynę z warkoczykami, w potarganych pończochach i ze swoimi zwierzętami?

- Rudowłosa Dziewczynka będzie, zwierzęta też, ale nie chcę opowiadać zbyt wiele przed premierą. To, co napisała Astrid Lindgren, jest znakomite, lecz stanowiło dla mnie jedynie inspirację do scenariusza spektaklu Być jak Pippi. Chciałbym, aby dzięki temu spektaklowi rodzice nie patrzyli na bohaterkę Lindgren jak na wybryk natury, lecz zastanowili się, jak wielką kreatywność wnosi w życie ich dzieci.

- Znowu mówimy o rodzicach. A małym widzom, którzy przyjdą na Pański spektakl, jaką historię Pan opowie?

- Opowiemy o dzieciach, które zostały pozostawione przez dorosłych same sobie. Pokażemy, jak mogłoby być pięknie, gdyby rodzice się nimi choć trochę zajęli i zafundowali im partnerską zabawę w świecie nieograniczonej wyobraźni.

- W jakiej konwencji będzie przedstawienie?

- Operujemy różnorodnymi środkami: czarny teatr, teatr cieni, lalki animowane przez widocznych aktorów, kostium. Wszystko po to, aby przedstawienie mogło zainteresować i - mamy nadzieję - zachwycić widzów.

- Czy w spektaklu usłyszymy piosenki?

- Kilka pojawi się w momentach niezbędnych dla akcji, gdy np. dzieci pływają po morzu albo siedzą przy ognisku.

- Co chciałby Pan osiągnąć spektaklem "Być jak Pippi"?

- Przede wszystkim chciałem pokazać, jak wspaniałe mogą istnieć relacje między rodzicami i dziećmi. Jeżeli mały widz po obejrzeniu spektaklu poprosi rodziców o wspólną zabawę, a rodzice nie odmówią, biorąc przykład z Pippi, to

znaczy, że odnieśliśmy sukces.