Artykuły

Reżyser teatralny Jerzy Krasowski (na zdjęciu) został pochowany w poniedziałek na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach. Krasowski zmarł 13 kwietnia; miał 83 lata.

Uroczystości pogrzebowe rozpoczęły się w domu przedpogrzebowym, w którym zgromadzili się rodzina i przyjaciele Krasowskiego.

Obecna była żona reżysera - jego wieloletnia współpracownica, z którą prowadził teatry m.in. w Krakowie i Opolu - Krystyna Skuszanka. Przybyli także m.in. prezes Związku Artystów Scen Polskich (ZASP) Krzysztof Kumor, artyści - Maja Komorowska, Marzena Trybała, Jerzy Stuhr, Witold Pyrkosz, Franciszek Pieczka, Roman Kłosowski.

Przewodniczący kapituły członków zasłużonych ZASP Ignacy Gogolewski, żegnając Krasowskiego podkreślił, że był on "jednym z najwybitniejszych twórców teatru II połowy XX wieku".

- Ogrom działań reżyserskich, adaptatorskich, pedagogicznych jest imponujący. Dokonał tego teatralnego dzieła artystyczny tandem, niespotykany w teatrach polskich - Jerzy Krasowski i Krystyna Skuszanka. Wielość ich przedsięwzięć jest przytłaczająca i niewątpliwie kwalifikuje się do sporządzenia na ten temat wielkiej

monografii - ocenił Gogolewski.

- Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego w Krakowie jest Panu wdzięczna za 10-letnie kierowanie tą uczelnią, za reaktywowanie wydziału reżyserii, który jest dzisiaj chlubą tej szkoły. Będziemy o tym pamiętać - zapewnił rektor krakowskiej PWST Jerzy Stuhr.

Jerzy Krasowski spoczął w alei obok innych zasłużonych polskich artystów - m.in. Tadeusza Łomnickiego i Jerzego Grzegorzewskiego. Nad grobem wspomnienia Krasowskiego czytał jego wieloletni asystent, aktor - Paweł Galia.

Jerzy Krasowski urodził się 1 listopada 1925 roku w Warszawie. W czasie II wojny światowej walczył w partyzantce. W latach 50. ukończył dwa wydziały w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie - aktorski (1951) i reżyserski (1955).

Debiutował w 1950 r. wystawiając razem z zespołem amatorskim "Śluby panieńskie" Aleksandra Fredry. W 1953 r. w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie przygotował "Szczygli zaułek" George'a Bernarda Shawa; w tym samym roku - "Grzech" Stefana Żeromskiego. Jego przedstawieniem dyplomowym były "Wilki w nocy" Tadeusza Rittnera - spektakl z 1955 roku zrealizowany w Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu.

Wraz z żoną Krystyną Skuszanką prowadził początkowo teatr w Opolu, a następnie Teatr Ludowy w Nowej Hucie, który pod ich kierownictwem (1955-1963) stał się czołową polską sceną. Tu odbyły się głośne premiery, m.in. "Myszy i ludzie" według Johna Steinbecka (1956), "Radość z odzyskanego śmietnika" (1960; według Generała Barcza Juliusza Kadena-Bandrowskiego,), "Jacobowsky i Pułkownik" Franza Werfla czy "Imiona władzy" Jerzego Broszkiewicza.

Krasowski i Skuszanka odeszli z krakowskiego teatru w 1963 roku. Później małżeństwo reżyserów pracowało w Teatrze Polskim w Warszawie (1963/1964), Teatrze Polskim we Wrocławiu (1965-1972) i Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1972-1981).

Bardzo bliska Krasowskiemu stała się twórczość Stanisławy Przybyszewskiej i jej dramaty nawiązujące do Wielkiej Rewolucji Francuskiej. W 1967 roku wystawił "Sprawę Dantona" (Teatr Polski we Wrocławiu), dwa lata później "Dziewięćdziesiąty trzeci" w Teatrze Telewizji oraz ponownie we Wrocławiu "Thermidora" (1971). Krasowski nad dramatami Przybyszewskiej pracował także w Teatrze im. Słowackiego.

Z krakowskiego Teatru im. Słowackiego, w którym Krasowski pracował od początku lat 70. do 1981 roku artysta przeniósł się do Warszawy. W latach 1983-1990 był dyrektorem Teatru Narodowego.

Krasowski był również pedagogiem. W latach 1957-1958, 1961-1962, a potem od roku 1972 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. W latach 1972-1981 był rektorem krakowskiej uczelni. Od 1983 był profesorem warszawskiej PWST.