Symbol zabił magię
"Lulu na moście" w reż. Agnieszki Glińskiej w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Pisze Agnieszka Rataj w Życiu Warszawy.
Są przedstawienia, które potrafią zirytować i takie, które zachwycają. "Lulu na moście" pozostawia widza doskonale obojętnym.
Sceniczna realizacja filmowego scenariusza Paula Austera potwierdza i uwypukla wszystkie wady pierwowzoru. Problem podstawowy polega przede wszystkim na tym, że po świetnych filmach "Dym" i "Brooklyn Boogie", które skupiały się na niepozornych szczegółach z życia codziennego, prowadząc delikatnie widza do wysnuwania osobistych znaczeń, Auster zapragnął chyba popełnić najgłębsze dzieło swojego życia. "Lulu na moście" została więc tak naszpikowana symboliką, postmodernistycznymi zabawami formalnymi, że w pewnym momencie zaczyna odbiorcę śmieszyć i irytować.
Na scenie tych symboli i zabaw znajdziemy jeszcze więcej. Tajemniczy, świecący się kamień, który połączy Izzy'ego (Marcin Dorociński) i Celię (Patrycja Soliman) już nie tylko świeci, towarzyszy mu jeszcze bicie serca. Cała historia to rodzaj marzenia czy snu postrzelonego przez szaleńca Izzy'ego, rozgrywająca się na granicy życia i śmierci. Przypomina o tym bardzo często ogromny ekran kardiografu umieszczony w tyle sceny.
W Dramatycznym jak zwykle najmniej zawodzi zespół. Bawi swoimi dramatycznie szerokimi wejściami Joanna Szczepkowska jako znerwicowana reżyserka nowej filmowej wersji "Puszki Pandory" i Dominika Kluźniak usiłująca wczuć się w kręconym filmie w rolę zakochanej w Lulu hrabianki Geschwitz. Problem jednak w tym, że niezłe role nie ratują defektów scenariusza. Główny wątek - romans między Celią i Izzym - grzeszy banałem i potwornie grafomańskimi kwestiami.
Za dużo tutaj symboliki, za mało prawdziwej magii, ale chyba też nie do końca należy winić za to zespół realizatorów. Potwierdzili oni tylko fakt, że "Lulu na moście" nie jest specjalnie udanym dziełem Paula Austera.
