Nie bali się Albeego
"Kto się boi Wirginii Woolf" w reż. Moniki Martini-Madej w Teatrze Muzycznym w Poznaniu. Pisze Olgierd Błażewicz w Głosie Wielkopolskim.
Po oficjalnym uczelnianym party, pani domu zaprasza na drinka młode, świeżo poznane małżeństwo. Miało być przyjemne, towarzyskie spotkanie, ale tak nie było. Gospodarze prowadzą ze sobą jakąś okrutną psychologiczna grę, stopniowo wciągają w nią nieznajomych. Najpierw na ich oczach pastwią się nad sobą, potem obrażają gości i odsłaniają ich głęboko skrywane problemy i kompleksy. Prawda coraz to miesza się z fikcją i urojeniem,
a atmosfera towarzyskiego przyjęcia coraz więcej ma w sobie z psychicznej wiwisekcji, odsłaniającej ludzki egzystencjalny dramat samotności i zagubienia.
I taka to sztuką weszła właśnie na afisze Studia Teatralnego w Muzycznym, po dwóch nieskomplikowanych farso-komediach. "Kto się boi Wirginii Woolf?" Edwarda Albeego pojawiła się tu może trochę przedwcześnie. Za duży to przeskok, dla widzów, ale przede wszystkim dla aktorów, którzy musieli zmierzyć się z jedną z najtrudniejszych aktorsko małoobsadowych sztuk, zarezerwowaną dotychczas tylko dla najmocniejszych obsadowych teatrów. Monika Martini-Madej, reżyser a zarazem scenograf przedstawienia, znacznie skróciła tekst, usuwając z niego ową rodzajową otoczkę amerykańskich lat 60. Zredukowała też do minimum scenerię, ale bynajmniej nie ułatwiła przez to zadania aktorom. Bo łatwiej jest grać w pełnych dekoracjach niż na niemal pustej scenie, mając przy tym jeszcze do dyspozycji wiele ubocznych wątków i anegdot "rozbiegówki". Relatywnie najbardziej interesujące aktorstwo zaprezentowała Lucyna Winkiel jako Marta. Wszystkim jednak wykonawcom tego spektaklu: Joannie Waluszko, Danielowi Kustosikowi i Arnoldowi Pujszo wyraźnie brakuje owej aktorskiej precyzji słowa i gestu. Nie ma wszakże katastrofy, co sugeruje, że warto podejmować takie nietypowe dla Teatru Muzycznego próby zmierzenia się z innego rodzaju repertuarem i aktorstwem. Chociaż nie zaczynałbym ich od Albeego.
