Wątpliwości o obrazie
- Wśród panów sugestywnie rozpoczął Marcin Rychcik "Obławą". Natomiast kiedy Artur Święs śpiewał o "drodze z piekła do piekła", nie miałam wątpliwości o aktualnym obrazie rzeczywistości, jaki emanuje ze sceny. Autorka owych słów wątpliwości nie miała, ja mam poważne. Jeśli takie zdanie można publikować w "Gazecie Wyborczej", nieważne że w dodatku regionalnym, to znaczy, że pisać każdy może - pisze Wacław Krupiński w swoim stałym felietonie "Kulturałki".
Dalibóg, jakim cudem dziennikarska profesja zajęła 10. miejsce w rankingu zawodów, jak wykazały najnowsze badania CBOS? (Nawiasem mówiąc, i w nawiasie, policjant i sprzątaczka wyprzedzili o kilka miejsc księdza...?). Wracam do owej autorki, co to wątpliwości nie miała, a mną one targają jak najbardziej. I to już nie dotyczą znajomości języka polskiego, a wrażeń po chorzowskiej inscenizacji piosenek Jacka Kaczmarskiego, jakiej w tamtejszym Teatrze Rozrywki dokonał Robert Talarczyk. Inscenizacji, w której każdy utwór nie tyle wyśpiewano na scenie, co wyrażono w ruchu - że raz jeszcze dam przykład, że pisać każdy może. Głupstwa. Bo jeśli tych piosenek nie wyśpiewano, tylko wyrażono w ruchu, to o sukcesie mowy być nie może, bo to nie było widowisko baletowe, a jednakowoż spektakl złożony z przeszło 20 piosenek. Zatem czym się zachwycać moja Ty Pisać Każdy Może...?
Zaczęło się od Obławy. Krąg śniegu wydeptany! W tym kręgu plama krwawa! /Ciała wilcze kłami gończych psów szarpane! - śpiewał aktor szarpany przez balet... Druga piosenka - Przedszkole; jeszcze zanim zabrzmiały pierwsze takty muzyki, z głośników popłynęły odgłosy dzieci baraszkujących w przedszkolu... A potem balet uplastycznił resztę. I tak ilustrował nam reżyser te piosenki, a to z pomocą choreografa, a to scenografa - no, bo skoro Stańczyk, to Stańczyk na obrazku, skoro Rejtan, czyli raport ambasadora, to niech publika zobaczy, jak Rejtana uwiecznił Matejko... Jak wyznał reżyser, nigdy nie był na recitalu Kaczmarskiego, ale czyż to tłumaczy, dlaczego nie dostrzegł, że w tych piosenkach najważniejsze były słowo, sens, myśl. I że na młode wilki obława - nie o polowaniu w lesie opowieść, a Przedszkole nie o dzieciach oddanych pod opiekę pani bijącej po pupie, czego widzom pani choreograf nie oszczędziła...? Aliści były wyjątki, np. gdy tenże Robert Talarczyk opowiedział Co się stało z naszą klasą? Zwyczajnie ubrany, niczego nie wyrażając ruchem, zaśpiewał. Aż bić brawo zacząłem, tyle że zaraz naszły mnie myśli lisie, że ten Talarczyk cwany jest - i jako reżyser aktora Talarczyka oszczędził... Innych w rozrzutnej szczodrości pogrążając. A może słyszał nawoływania modne, że, jeśli chcemy, by klasyczne dramaty przemawiały do widzów, to należy je drastycznie uwspółcześnić. Tak, żeby Makbet rozmawiał przez komórkę, Hamlet był fanatycznym islamistą... - jak przekonuje Roman Pawłowski (znów "GW").
A ja tęsknię za teatrem niemodnym, takim, jaki zaproponował Józef Opalski w STU, zderzając w "Sekretach nietoperzy" dwoje aktorów - Beatę Rybotycką i Jerzego Nowaka. Ona - zjawiskowa, ujawnia aktorskie (ta niewymuszona vis comica) i wokalne walory pospołu, do czego wcześniej nie miała na taką skalę okazji. On - jest sobą; wielkim aktorem, który ogrywa siebie, swój wiek, swe poczucie humoru i prywatną słabość do śpiewu, po raz pierwszy ujawnianą na scenie. Oboje bawią się zatem sobą, rozgrywając ów wieczór kabaretowy w aurze leciutkiej jak pióra, którymi zasnuta jest scena. Bawi się też reżyser, gdy, jako wstecznik, w drugiej części wieczoru dworuje sobie z nowoczesnego teatru. Widać boleśnie trafnie, skoro inna autorka z "GW" nazywa to wątpliwymi dowcipami na temat nowoczesności w teatrze.
I tym razem ja też nie mam wątpliwości o aktualnym obrazie rzeczywistości.
Na zdjęciu> "Krzyk" w Teatzre Rozrywki w Chorzowie
