Bajka czy show?
"Kopciuszek" w reż. Jerzego Jana Połońskiego w Teatrze Dzieci Zagłębia w Będzinie. Oglądała Aleksandra Czapla z Gazety Wyborczej-Katowice.
Chodzenie na przedstawienia dla dzieci ma swój urok. Cały rytuał zaczyna się już w teatralnej szatni. Potem przenosi się do sali. Widać, jaką radość sprawia maluchom chociażby samo zasiadanie na składanych fotelach (tak różnych od krzeseł w przedszkolu czy w klasie). Potem wszyscy przenosimy się w bajkową krainę. Niestety, wizyta w Teatrze Dzieci Zagłębia była inna. Głównie dlatego, że z owej bajkowej magii niewiele zostało.
Z historii o Kopciuszku Dorota Stępień zostawiła zaledwie konstrukcję fabuły. Do grona czarnych charakterów należą dwie siostry - Kazimiera objadająca się pączkami i Scholastyka, która śpiewa o swojej pasji dręczenia innych. Na krok sceny nie opuszczają Myszy - trójka braci - czołowe trio wokalne przedstawienia. Wróżka z matczynej i przemiłej kobiety stała się młodą i zapominalską postacią. Na balu - po konkursie piosenki, który ma wyłonić żonę dla królewskiego syna - pojawia się on: wyśniony książę, w złotym kombinezonie, stylizowany na gwiazdę z boysbandu. Pałac królewski mieni się blaskiem płyt kompaktowych, jak w ogromnej wytwórni muzycznej. Całe szczęście, że Kopciuszkowi choć zostawiono miotłę i czystą duszę.
Widzem młodym już nie jestem, zatem najwięcej radości sprawiło mi szukanie zbieżności z kiczowatymi festiwalami piosenki w Opolu czy Sopocie oraz z tak modnym ostatnio szukaniem idola. Gdy jednak przypomniałam sobie, że to nie scena kabaretowa, a teatr dla dzieci, poczułam niepokój. W inscenizacja Jerzego Jana Połońskiego wszystkie potencjalne zalety: barwność, muzyczność, uwspółcześnienie działają na niekorzyść. Liczne śpiewane partie ze zbyt głośną muzyką stają się nieczytelne dla słuchających, szczególnie młodszych widzów. Może ktoś nazwie to konserwatywnym myśleniem, jednak przekonać się nie dam - błyszczący show nie zastąpi najpiękniejszych bajek świata, a przynajmniej mam taką nadzieję.
