Słabość uczłowiecza
"Szklana kolekcja" w reż. Magdaleny Łazarkiewicz w Teatrze im. Osterwy w Gorzowie Wlkp. w opinii Hanny Ciepieli z Gazety Lubuskiej.
Stara amerykańska sztuka brzmi nader żywo w polskich realiach. Williams przyłożył ucho do drzwi w którymś z naszych mieszkań.
W "Szklanej kolekcji", zrealizowanej w gorzowskim teatrze przez Magdalenę Łazarkiewicz, wszyscy są ofiarami złudzeń. Podstarzała, dominująca matka Amanda, zamęczająca swe dzieci opowieściami o dawnej urodzie i licznych adoratorach. Jej syn Tom, nienawidzący pracy w magazynie butów, ukradkiem pisujący wiersze i nieśmiała córka Laura, wiecznie bawiąca się szkiełkami zawieszonymi na sznurkach. To wewnętrzny teatrzyk samotnych, kruchych dusz, skazanych na klęskę w zetknięciu i brutalnym światem. Dramat spraw banalnych, stereotypowych, ale bardzo ludzkich i zawsze aktualnych.
Spektakl rozgrywa się na zabudowanej, oszklonej scenie, symbolizującej wnętrze mieszkania. Przed sceną ustawione są trzy telewizyjne ekrany, na których widzowie mogą dodatkowo śledzić akcję. Niestety, wszystkie te zabiegi scenograficzne, podkreślające wyobcowanie bohaterów, tak naprawdę przeszkadzają w odbiorze sztuki. Aktorzy schowani za szybą tracą coś z wewnętrznego pulsu i życiowej prawdy.
Najlepiej w tych specyficznych warunkach sprawdzają się młodzi wykonawcy: Karolina Miłkowska, kreśląca liryczny portret Laury, Rafał Mohr (Tom) w pięknej scenie buntu, kiedy swą matkę nazywa wiedźmą na miotle i Artur Nełkowski, grający Gościa z normalnego świata.
Najbardziej dyskusyjna jest matka, grana przez Bogusławę Schubert. To świetnie napisana rola, materiał na prawdziwą kreację. Niestety, aktorka nie umiała wykorzystać tej szansy. W jej postaci za dużo jest krzyku, nerwowości i wszystkich zewnętrznych objawów macierzyńskiej tyranii, a za mato rozedrgania, zagubienia, niedomówień.
Pewne zastrzeżenia można mieć też do tempa spektaklu. Szczególnie na początku toczy się zbyt ospale. Na szczęście z czasem nabiera rumieńców.
Mimo pewnych niedoskonałości warto obejrzeć "Szklaną kolekcję", bo pokazuje ludzkie słabości, kompleksy, które nie tylko dotują, ale też uczłowieczają.
