Drugie "Dziewictwo"
Z końcem 1986 roku Izabella Cywińska dała na małej scenie wersję teatralną dwóch młodzieńczych opowiadań Witolda Gombrowicza pod wspólnym tytułem "Dziewictwo". Było to spektakl artystycznie nader udany, ale niewielu miał widzów. I to zarówno ze względu na sam gabaryt widowni, jak i przedwczesne zejście przedstawienia z afisza po wyjeździe z Polski najważniejszej w tym spektaklu aktorki.
Izabella Cywińska uznała jednak, jak najbardziej zresztą słusznie, że szkoda tego przedstawienia i zdecydowała się ponownie wprowadzić je na afisz. W znacznie zmienionej obsadzie i zgodnie z duchem II etapu reformy gospodarczej na dużej już scenie. Przedstawienie na tym przeniesieniu nie zyskało i zyskać nie mogło. Ale też niewiele chyba straciło, poza niepowtarzalną atmosferą bezpośredniego kontaktu z usytuowanym pośród widzów, aktorem.
Z pięcioosobowej obsady aktorskiej ostało się teraz tylko dwoje wykonawców: odtwórca roli Włóczęgi Jerzy Stasiuk oraz raz tylko i na krótko pojawiająca się na scenie Sława Kwaśniewska. Aktorstwo Jerzego Stasiuka w tej roli jakby stało się bardziej dojrzałe, perfekcyjne i precyzyjne, i szczerze mówiąc teraz dopiero w pełni przypadło mi do gustu. Wówczas na małej scenie wszyscy byliśmy pod urokiem odtwórczyń: roli Alicji, Katarzyny Chrzanowskiej, która wniosła do tego przedstawienia tyle wdzięku, świeżości i autentycznej młodość. Teraz Alicją jest Dorota Lulka i inna też jej Alicja, bardziej zmysłowa i wykreowana, ale aktorsko przecież interesująca. Inaczej też niż Marek Sikora, z większym dystansem i ironią, funkcjonuje w tym spektaklu Zbigniew Grochal w roli Narratora. W roli Pawła, Tadeusza Drzewieckiego zastąpił Waldemar Szczepaniak. Lepiej i bardziej dwuznacznie brzmiały wygłaszane przez Pawła kwestie w ustach aktora dojrzałego już, o nie aż tak młodzieńczej aparycji.
