"Drewniany talerz"
Bezgranicznie smutna to sztuka. Tym smutniejsza, że tyle w niej okrutnej prawdy.
Synowie, synowa i stary ojciec. Ciągłe konflikty o sprawy codzienne, nieważne, drobne. I wreszcie decyzja podjęta przez synową, zaaprobowana przez synów, ojca trzeba oddać do domu starców.
Przedstawienie "Drewnianego talerza" Edmunda Morrisa w poniedziałkowym Teatrze TV było wstrząsające. Przemawiało do widzów bezpośrednio, poruszało do głębi. Zrealizowane i zagrane zostało z umiarem. W żadnym momencie nie przeciągnięto struny, która mogłaby skierować dramat na tory melodramatu. Sztuka jest brutalna, jak życie. W telewizji odbiera się ją ostrzej niż w teatrze. Dlatego szczególnie ważna była taktowna reżyseria. Wykazał ją w pełni Jan Bratkowski.
Kazimierz Opaliński w roli ojca stworzył kreację, której długo nie można będzie zapomnieć. Był jednym z setek starych ludzi, okrutnie skrzywdzonych przez los. Nie pokazał biologicznego studium starości. Pokazał człowieka z jego poczuciem godności, honoru, ambicji. Ta interpretacja nadawała całej sztuce głębszą wymowę obyczajową i społeczną.
W niewdzięcznej roli Klary wystąpiła Renata Kossobudzka. Nie ograniczyła się do jednoznacznego określenia postaci jako symbolu wszelkiego zła. Uwypuklił także osobistą tragedię bohaterki nieszczęśliwej miłości. Interesująco zagrali dwóch braci Henryk Borowski i Henryk Bąk. Borowski doskonale przedstawił rozterkę wewnętrzną słabego mężczyzny, który staje wobec paradoksalnego wyboru między ojcem a żoną. Bąk w rozmowie z Opalińskim trafnie zaznaczył ulotny moment gdy dojrzały człowiek poczuł się nagle zawstydzony niby chłopak.
W innych rolach wystąpili: Elżbieta Borkowska. Jan Ciecierski, Krzysztof Chamiec. Leon Pietraszkiewicz. Scenografia Barbary Cybulskiej. Reżyseria TV Joanny Wiśniewskiej. Przekład K. Tarnowskiej i A. Nowickiego.
