Premiera w teatrze. Kasandra
Kasandra mówi o swoim życiu, o posłannictwie, wyjawia prawdę zgładzonej Troi, prawdę, która odtąd będzie własnością zwycięzców. Wypowiada słowa ostatnie, świadoma, że niebawem zginie z rąk Klitajmnestry, tak jak w tej chwili ginie Agamemnon. Stoi na pograniczu dwóch światów, woda Styksu obmywa jej stopy, wypełnia całą przestrzeń gry.
Jest bardzo ciemno. Smuga przyćmionego światła rzeźbi postać Kasandry, czasem dobywa z mroku inne postaci, w miarę jak Kasandra wywołuje je z pamięci. Niektóre sprawiają wrażenie eterycznych duchów, na trapezie unoszą się tuż nad powierzchnią, zdają się płynąć w ciemnościach. Inne stąpają ciężko, z chlupotem burząc lśniącą taflę, która po ich przejściu powraca do naturalnego stanu, zaciera ślady ludzkich działań, wojen, katastrof. Krew zabitego Achilla mieni się czerwienią, plama stopniowo się rozmywa, wreszcie niknie.
Kasandra jednak chce pamiętać, pragnie do końca zachować świadomość, zachować ją nawet w minucie śmierci. To właśnie świadomość, potężna siła osobowości zdolnej zgłębić tajemnice bytu określa jej charakter. Chodakowska nie ma w sobie nic z frenetycznej wrażliwości, jaką zwykło się przypisywać kapłance Apolla. Jest bohaterką współczesną, choć opowiada wyłącznie o doświadczeniu Troi, w jej monologu anachronizmów.
A jednak jest oczywiste, że widziała już niejeden żałosny upadek i niejeden ponury triumf, w istocie przemawia przez nią cała historia i Europy. Europy, którą ostrzega tak, jak ostrzegała swoje rodzinne miasto i zapewne znowu - daremnie.
Centrum Sztuki Studio: "Kasandra" Christy Wolf, inscenizacja: Krzysztof Bukowski i Leszek Mądzik, reżyseria: Krzysztof Bukowski, scenografia: Leszek Mądzik, muzyka: Stanisław Radwan, premiera 22 I 1991.
