Żywa martwa żona
Mówiąc szczerze, nie przepadam za pociągowymi gadułami. Wsiadając do wagonu przeważnie wsadzam nos w książkę, by nie stać się ofiarą zwierzeń przypadkowego podróżnego. Mikołaj Grabowski, w wyreżyserowanym przez siebie spektaklu "Sonata Kreutzerowska", zrealizowanym na podstawie tekstu Lwa Tołstoja, jest o wiele lepszym ode mnie słuchaczem. Nie dość, że daje się wygadać swojemu współtowarzyszowi, to jeszcze ułatwia mu opowieść wcielając się w postacie, o których on opowiada.
Scena Teatru STU przekształciła się w wagon, symbolizowany za pomocą czterech drewnianych ławek oraz dochodzącego do uszu widzów turkotu kół. Ta widoczna od początku przestrzeń, zabudowana dekoracjami autorstwa Krzysztofa Tyszkiewicza, poszerzona zostanie jeszcze o okrytą białym materiałem wnękę, stanowiącą miejsce tragicznych, kołaczących wciąż w głowie podróżnego wspomnień.
Dotyczą one zabójstwa żony, którą zasztyletował w szale zazdrości. Grający go Jan Frycz opowiada o tym z pasją, raczej nie mającą wiele wspólnego z wyrzutami sumienia. Wręcz przeciwnie, pokreślą on fakt, że gdyby nie zastał kobiety samej z podejrzanym skrzypkiem, znalazłby inny powód do jej unicestwienia. Wyznania bohatera dotyczące małżeństwa, a także jego konsekwencji w postaci potomstwa mogą odwieźć od usankcjonowanego przez kościół związku nawet największych zwolenników.
Reżyser, by podkreślić racje rozwścieczonego mężczyzny, wprowadza na scenę bezduszne manekiny, przedstawiające żonę i - jak wynika ze słów podróżnego - niezwykle chorowite dzieci. Jednak za chwilę symbolizująca żonę lalka ożyje, zastąpiona przez aktorkę Katarzynę Krzanowską. I wszystko, co było zrozumiałe do tego momentu w interpretacji reżysera, nagle zostaje zburzone. Zdaje sobie sprawę, że łatwiej przy pomocy prawdziwej aktorki pokazać dramatyczną scenę zabójstwa, lecz przez uproszczenie, dotychczasowy, jasny sens spektaklu obraca się w niwecz.
A szkoda!
