"Piaf" w operetce
Naprawdę nazywa się Edyta Giovanna Gassion i była zwykłą dziewczyną z ulicy. Odkrył ją impresario Luis Leplee, który wkrótce został zamordowany w tajemniczych okolicznościach. Później - wielka kariera, ale i choroba, uzależnienie od alkoholu, środków przeciwbólowych. Wielka piosenkarka, dysponująca niskim, mocnym głosem o niesamowitej sile ekspresji, za którą szalały miliony - umierała w samotności. Czyż życiorys Edith Piaf nie jest niemal gotowym scenariuszem filmowym, sztuką teatralną, a nade wszystko wspaniałym musicalem? Oczywiście że tak, i wpadła na to brytyjska pisarka Pam Gems, której śpiewaną sztukę "Piaf' po raz pierwszy wystawił w 1980 roku renomowany Royal Shakespeare Company. Teraz przyszła pora na warszawską Operetkę, w której musical wyreżyserował Jan Szurmiej. Widzowie odbywają wraz z wykonawcami skróconą podróż przez życie i piosenki Piaf. W finale słyszymy nie tylko oryginalny, odtworzony z taśmy głos "Wróbelka", ale również na scenie pojawia się jej portret wielkich rozmiarów.
Podstawową kwestią w inscenizacji musicalu o tak silnej, wiodącej osobowości, jaką była Edith Piaf, jest znalezienie odtwórczyni głównej roli. I co ciekawe, dyrektor Szurmiej znalazł aż dwie, jak twierdzi, równorzędne aktorki do tytułowej roli. Agnieszka Matysiak pasuje nie tylko warunkami zewnętrznymi, ale i wyjątkowo mocnym głosem i scenicznym temperamentem. Świetnie interpretuje zwłaszcza "Milorda", bardzo dobrze radzi sobie z zadaniami aktorskimi. "Druga" Piaf - Bożena Krzyżanowska obsadzona jest jakby na przekór warunkom - jest wysoka, spokojna. To powoduje, że jej wizerunek piosenkarki jest bardziej melancholijny i nastrojowy.
Nieco gorzej jest z budową tła dla tytułowej postaci. Z pewnością wybijają się młodzi aktorzy - Paweł Lipnicki i Jacek Bończyk, którzy wcielili się w postacie Ives Montanda i Charlesa Aznavoura. Ale reszta, jak na dramatyczne i dynamiczne widowisko, jest wyjątkowo nijaka i bezbarwna. Zbyt mało jest też ruchu na scenie, która ożywa jedynie w piosence "Brawa dla clowna".
