Ćwiczenia z Szekspira
"Król Lir" w Teatrze Narodowym, z Janem Englertem w roli głównej, nie spodobał się krytykom. Dwa dni po premierze we wszystkich dziennikach centralnych ukazały się miażdżące recenzje. "Zjechano" po kolei reżysera Macieja Prusa, aktorów, scenografię. Godna podziwu zgodność opinii. Chociaż nie do końca. Kiedy bowiem dokładnie wczytałem się w treść recenzji, odkryłem, że różnią się one w szczegółach. A nie są to wca szczegóły bez znaczenia. I tak np. Roman Pawłowski w "Gazecie Wyborczej" oraz Tomasz Mościcki w "Życiu" piszą, iż Englert zagrał fatalnie, podczas gdy Jarosław Kisieliński w "Życiu Warszawy" stwierdza expressis verbis: "Przed zarzutem całkowite niespójności spektakl Prusa broni się dzięki kreacji Jana Englerta". Podobnie jest z oceną pozostałych ról. O Beacie Ścibakównie Pawłowski pisze, że znowu tylko faluje piersią, natomiast zdaniem Janusza R. Kowalczyka z "Rzeczpospolitej" była to rola dobra. O Mariuszu Bonaszewskim krytyk "Życia" napisał, że przypominał mu Ptaśka z powieści Whartona; natomiast w "Gazecie Wyborczej" czytamy, że "przekonująco udawał wariata"; jeszcze dalej w pochwałach idzie "Życie Warszawy" twierdząc, iż aktor ten, używając ascetycznych środków, osiągnął nieporównanie większą intensywność niż pozostali. Nie wiem, co sądzić o grze Doroty Segdy, która zdaniem jednego krytyka zagrała poprawnie, drugiego - niejednoznacznie (co jest pochwałą), trzeci zaś pisze, że jej gra stanowi najbardziej jaskrawy przykład braku porozumienia reżysera z aktorem. Olgierd Łukaszewicz, który Pawłowskiemu przypominał kabareciarza Marcina Dańca, podobał się Kowalczykowi. Krytycy różnią się także w ocenie scenografii. Pawłowski obśmiewa pracę Zofii de Ines, Kowalczyk umiarkowanie chwali, Kisieliński jest prawie zachwycony. Jedno jest pewne: "Król Lir" to nie jest dobre przedstawienie. Nasuwa się jedna pytanie: czy wszyscy wymienieni krytycy na pewno widzieli ten sam zły spektal?
