Wytańczone w Second Life
"La, La Land" w choreogr. Jacka Łumińskiego w Śląskim Teatrze Tańca w Bytomiu. Pisze Alan Misiewicz w Gazecie Wyborczej - Katowice.
(...)
Łumiński, dyrektor artystyczny Śląskiego Teatru Tańca, odwołuje się w nim do tzw. Immersive Technologies. To trójwymiarowe, wirtualne światy imitujące rzeczywistość, takie jak Second Life. Jego uczestnicy tworzą tzw. wyobrażone społeczeństwo, którego ideę już w 1983 roku sformułował Benedict Anderson. "La, La Land" jest właśnie jej choreograficzną realizacją.
Siedmioro tancerzy poddawanych jest w nim powolnemu upodobnieniu się do siebie. Uniformizacja nie jest jednak zupełna, bo przecież wśród tancerzy da się jeszcze odróżnić pierwiastek męski i żeński - przynajmniej na początku. Wtedy też świat jest jeszcze dziewiczy i naturalny, a u jego źródeł leży odwieczna, wręcz rytualna seria zachowań. Z czasem jednak wszystko zatraca swoją ciągłość. Scenę tonącą w półmroku rozdziera piosenka "Spójrz prosto w oczy" Violetty Villas. Opowiada o miłości, lecz w perspektywie świata wirtualnego nabiera słodko-gorzkiej wymowy. Powoli świat zaczyna się odrealniać. Rzeczywistość nadal jest piękna, ale już nie taka idealna - tak jak w niektórych momentach nieidealne są układy synchronizacyjne wykonywane przez tancerzy. Świat nie pachnie już swoim zapachem, trawa jest sztuczna. Wesołe są jedynie pluszowe kwiatki rosnące w małych pluszowych doniczkach.
Tworzą urzekający kontrast dla powagi problemu zatracania się w wirtualnej rzeczywistości.
Kradzież tożsamości dokonuje się powoli. Twarze tancerzy nakładają się na siebie i przenikają (wizualizacje przygotował Aleksander Joachimek), a muzyka staje się narkotyczna, wprawia w trans, jakby nie było pocieszenia, drogi powrotnej, ucieczki.
