Artykuły

Barwny, żywiołowy, zatroskany o sprawy publiczne i skutecznie o nie walczący - tak wspominali Jerzego Waldorffa przyjaciele i sympatycy, którzy z okazji jego 100. rocznicy urodzin spotkali się na cmentarzu na Starych Powązkach w Warszawie.

Barwny, żywiołowy, zatroskany o sprawy publiczne i skutecznie o nie

walczący - tak wspominali Jerzego Waldorffa przyjaciele i sympatycy, którzy z okazji jego 100. rocznicy urodzin spotkali się na cmentarzu na Starych Powązkach w Warszawie.

We wtorek mija 100. rocznica urodzin Jerzego Waldorffa, krytyka muzycznego, pisarza i znawcy sztuki, działacza społecznego, znanego m.in. z uruchomienia społecznej akcji ratowania zabytkowych nagrobków na stołecznych Starych Powązkach.

Przyjaciele i sympatycy Jerzego Waldorffa spotkali się przy Bramie św. Honoraty cmentarza Stare Powązki. Potem przeszli do jego grobu w Alei Katakumbowej, gdzie zapalili znicze, złożyli kwiaty i minutą ciszy oddali hołd zmarłemu w 1999 r. pisarzowi. W spotkaniu uczestniczyło kilkanaście osób, głównie przedstawiciele Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami.

W rozmowie z PAP przyjaciel pisarza Wojciech Fijałkowski powiedział, że słowa Waldorffa o tym, że "nie ma przyszłości bez przeszłości" są najważniejszymi, jakie zapamiętał. "Uparcie nam tłumaczył, że nasze życie opiera się o groby tych, którzy odeszli" - wspominał zaznaczając, że Waldorff zawsze zabiegał o to, by zmarłym oddawać należną im pamięć i szacunek.

Według Fijałkowskiego, w życiu codziennym Waldorff był człowiekiem olbrzymiej energii i nieprzeciętnego humoru. - Uwielbiał się śmiać, był człowiekiem pełnym poczucia humoru. Trzeba też powiedzieć, że jego dowcip często był ostry i pikantny i to na tyle, że nie daje się dopublikowania - zastrzegł z uśmiechem przyjaciel pisarza.

Jerzy Waldorff - określany przez przyjaciół jako "współczesny człowiek renesansu", gdyż w swoim życiu zmieścił miłość do muzyki, literatury, publicystykę i pasję pracy społecznej - urodził się 4 maja 1910 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego i w Konserwatorium Muzycznym w

Poznaniu.

W latach 1935-1939 był redaktorem warszawskiego "Kuriera Porannego", podczas wojny uczestniczył w tajnym życiu muzycznym stolicy. Po II wojnie światowej pracował jako redaktor i felietonista w tygodnikach "Przekrój", "Świat", "Polityka"; felietony pisał także dla Polskiego Radia.

Popularność przyniósł mu cykl felietonów "Muzyka łagodzi obyczaje", a także udział w audycjach telewizyjnych. Poczucie humoru, autoironiczny dowcip i charakterystyczny wygląd sprawiły, że ludzie rozpoznawali go na ulicy.

W 1966 r. Waldorff przystąpił do swojej pierwszej wielkiej akcji społecznej, propagując przez radio zbieranie darów do tworzonego właśnie Muzeum Teatralnego w Warszawie. Zebrano wówczas ponad 2 tys. eksponatów. W tym samym roku rozpoczął następną, wieloletnią akcję - stał się głównym animatorem

zbiórki funduszy na wykupienie willi Karola Szymanowskiego "Atma" w Zakopanem. Obecnie znajduje się w niej muzeum kompozytora.

W maju 1974 r. założył Komitet Powązkowski, którego celem jest opiekowanie się i odnawianie grobów w najstarszej i najbardziej zaniedbanej części Cmentarza Powązkowskiego. Rok później w Zaduszki przeprowadzona została pierwsza kwesta.

Jerzy Waldorff rzadko prosił o pomoc dla spraw, nad którymi sprawował patronat. - Zawsze działam w ten sposób - nie pytam nikogo o to, co mam robić, tylko zaczynam robić i biorę władzę niejako przez zaskoczenie - przyznawał. Jedną z ostatnich jego inicjatyw było umieszczenie pomnika Józefa Piłsudskiego przed Belwederem.

Napisał ponad 20 książek, z czego wiele poświęcił największej pasji swojego życia - muzyce. "Ciernie i korona", "Diabły i anioły", "Wielka gra" - to klasyka polskiej publicystyki muzycznej. Książkę "Reszta jest milczeniem" poświęcił Powązkom, napisał też dwie powieści: "Dolina szarej rzeki" i "Fidrek".

Dzieło Waldorffa jest nieustannie kontynuowane. Kwesty odbywają się w pierwszych dniach listopada nie tylko na Powązkach, ale też na zabytkowych cmentarzach w wielu miastach Polski.