Zanim spotkam się z Klatą
- Jeżeli amator mówi w taki sposób, że słychać go w ostatnim rzędzie, jeżeli umie się poruszać w rzeczywistości dramatu renesansowego i XX-wiecznego, jeżeli umie śpiewać i tańczyć, to nie widzę powodu, dla którego miałby być uznawany za osobę niemogącą pracować w teatrze - mówi ANDRZEJ SEWERYN, aktor Comedie Francaise w Paryżu.
PANI: Wciaż pracuje Pan wyjątkowo intensywnie...
ANDRZEJ SEWERYN: 28 maja odbędzie się premiera "Szaleństwa Heraklesa" Eurypidesa na paryskiej scenie Vieux-Colombier, a 1 września zacznie się nowy rozdział w moim życiu - prowadzenie instytucji kulturalnej, czyli objęcie funkcji dyrektora w warszawskim Teatrze Polskim.
Zanim zobaczymy, jak "widzi Pan swój teatr", porozmawiajmy o "Szaleństwie...".
- Gram Amfitriona, ojca Heraklesa. Pierwszy raz występuję w repertuarze antycznej Grecji. Reżyserowałem "Antygonę" w Teatrze Telewizji, pracowałem ze studentami nad sztukami Ajschylosa i Sofoklesa, ale sam w nich jeszcze nie grałem.
Z którym z polskich reżyserów najchętniej spróbowałby Pan współpracy?
- Na pewno chciałbym się spotkać z Janem Klatą i Barbarą Wysocką.
Pomówmy o francuskiej hierarchii aktorskiej Comedie-Francaise, nieznanej w naszym teatrze.
- Od 1993 r. byłem wśród pensjonariuszy, tzn. aktorów, którzy nie są jeszcze członkami Societe des Cornediens-Francais. Ich sytuacja jest co roku analizowana, tak jak wszystkich aktorów Komedii Francuskiej. Komitet Administracyjny podejmuje decyzję, którego z pensjonariuszy zaproponować na członka stowarzyszenia. Ta kandydatura jest stawiana na zebraniu całego Societe
i głosowana. Po roku - to wymagane minimum - zostałem kandydatem.
Potem była uroczystość pasowania na socjetariusza?
- W dniu zebrania kandydaci czekają w kawiarni przy Komedii Francuskiej na wyniki głosowania. Po zebraniu przychodzi jeden z członków Komitetu, zabiera do sali tych, którzy zostali zaakceptowani, i wtedy całe Sociśtó uroczyście przyjmuje ich do swego grona - wstaje, klaszcze, a niektórzy pokazują karteczkę z napisem "non". Przy głosowaniu otrzymuje się trzy karteczki - pustą, "oui" (tak) oraz "non" (nie), i wkłada się do skrzynki jedną, więc jeśli komuś zostało "non", to znaczy, że głosował na "oui". Na wniosek Societe minister powołuje danego aktora na socjetariusza.
I zostaje się dożywotnim aktorem Comedie?
- Nie. Proszę nas nie mylić z Akademią Francuską. Najpierw jest się mianowanym na socjetariusza na dziesięć lat, Później jest nominacja na pięć lat i znowu analiza. Sytuacja powtarza się jeszcze trzy razy, a potem co roku. Analiza oznacza możliwość wyrzucenia. Ja jestem "po analizie". 15 lutego 2013 r. skończę moje 20 lat w Komedii Francuskiej i do tego czasu muszę współpracować z Societe.
Czy sądzi Pan, że w profesjonalnym teatrze jest miejsce dla amatora?
- Sprecyzujmy, kogo pani ma na myśli, mówiąc "amator"?
Mam na myśli osobę, która nie skończyła szkoły aktorskiej.
- To sprawa zaczyna się komplikować. Jeżeli amator mówi w taki sposób, że słychać go w ostatnim rzędzie, jeżeli umie się poruszać w rzeczywistości dramatu renesansowego i XX-wiecznego, jeżeli umie śpiewać i tańczyć, to nie widzę powodu, dla którego miałby być uznawany za osobę niemogącą pracować w teatrze.
A czy można być amatorem po szkole?
- Dobrze, zmieńmy temat. Proszę jeszcze o dementi na temat obiegowej opinii o "zabytkowym" charakterze Komedii Francuskiej. Bzdury, które opowiada się w mojej ojczyźnie na temat konserwatywnego charakteru Komedii Francuskiej, są wyłącznie dowodem braku informacji.
