Papa
Komedia G. A. Caillaveta i R. de Flers'a. Gościnny występ Kazimierza Junoszy-Stępowskiego.
Stęskniona publiczność toruńska, która nie widziała na scenie naszej od kwietnia żadnej nowości, a musiała zadowalać się powtórkami zimowego repertuaru, doczekała się wprawdzie nie nowości, ale dawno nie granej, doskonałej komedii "Papa", uświetnionej jeszcze przyjazdem bardzo cenionego i lubianego u nas artysty p. Junoszy-Stępowskiego.
P. Stępowski lubi Toruń, nie zapomina o nim i mimo braku czasu, znajdzie chwilę, by i nas rozerwać (Azais, Papa), lub wciągnąć w głębię psychiki ludzkiej, nieraz chorobliwej (Głupi Jakub, Paweł). Przedstawienia z jego udziałem cieszą się dużą frekwencją, mimo pewnych utyskiwań grupy publiczności na dosyć niespodziewaną podwyżkę cen na sobotnią premierę, która przecież nie pociąga za sobą specjalnie wygórowanych przygotowań. P. Junosza-Stępowski od czasu niewidzenia się z nami grał dłuższy czas w Krakowie, a kreacja jego w "Otellu" wywołała ostrą polemikę prasową, w Warszawie zadziwił występem w muzycznej komedii, dalszym ciągu Azaisa, a po tym w doskonałej formie zagrał Cezara w sztuce Nowaczyńskiego: "Cezar i człowiek". O wystawienie tej sztuki ze względu na aktualia kopernikowskie, chętnie upomniałbym się w dyrekcji teatru, gdybym nie zdawał sobie sprawy z kosztów takiego przedsięwzięcia. Ostatnie dni, a raczej tygodnie grał p. Junosza Papę i tak jeszcze ciepłego przywiózł nam z Warszawy.
Komedia to nader optymistyczna, o aktualnym zawsze zagadnieniu: czy młodzież - czy starzy?, - a raczej: czy intelektualizm, czy prostota?
Autor rozwiązuje zagadnienie w ten sposób, że prostota połączy się z prostotą, a intellekt balonowy, prawie dziecinny znajdzie szczęście w miłości przerafinowanej i obmyślonej. Bo cóż się dzieje w naszej komedii? Pan hrabia Larsac, ojciec, życie spędza jak motyl, z kwiatka na kwiatek, nie zatrzyma go życie na jednym obiekcie dłużej nawet wtedy, gdy jedna miłostka wyda owoc w postaci syna. Płyną lata, ojciec buja po świecie, zawsze umiejąc nim cieszyć się, a syn rośnie i dzielnie pracuje na ziemi, danej mu przez los. I wszystko szłoby jak po maśle, ale p. hrabia nudzi się życiem bez celu, przypomina sobie syna i zechce z niego zrobić człowieka salonu na wzór swój własny. Wychowanie wśród pól i łąk, wśród prostych obyczajów i ludzi wybiło swe wyraźne piętno na młodzieńcu. Wróci Jan Bernard do swego nieskomplikowanego życia i znajdzie towarzyszkę życia w Jance Aubrin, dzieweczce zrodzonej z pól i słońca wiejskiego. Ale i ojciec zetknie się z młodością (p. Teresą), odrodzi się i wtedy dopiero znajdzie prawdziwe szczęście, ale czy na długo? - pyta mnie jeden z sąsiadów. Sadzę, że wystarczy tego szczęścia na lata, pełne jeszcze radości, a p. Teresa potrafi i swe serce zadowolić, przebywając wśród czaru i wdzięku p. de Larsac, starego dzieciucha
Sztukę grano w reżyserii p. Piekarskiego doskonale, chociaż może na premierze bez tempa
Naturalnie prowadził nasz gość p. Junosza-Stępowski w roli ojca. W rolach starszych panów daje on tyle wdzięku, a nadto ładnie zaskakuje słuchacza swą świetnie rysowaną nonszalancją myślenia i prowadzenia dialogu jakby z pewną niedbałością, - a jaki jest miły, niech powiedzą panie.
Pani Łukowska Janina w roli Teresy może była za szczera, nie umiała należycie uwydatnić pewnej finezji, która może bezwiednie tkwi w tej postaci, ale miała b. wiele momentów doskonale zagranych, zwłaszcza w akcie pierwszym. P. Surzyński w miarę prosty i szczery; ładnie podkreślił bezpośredniość księdza p. Ilcewicz i Aubrina p. Piekarski. Niezupełnie godzę się z p. Cybulskim. Zrobił fryzjerczyka, a nie klubowca. Nieszczęśliwa charakterystyka.
Resztę dopełniali pp. Ippoldtówna, Zbierzowska, Korowicz, Skwierczyński i Sroczyński.
Dekoracje wyszły na świeżo z pod pędzla p. Małkowskiego.
