Łucja i jej krzyż
"Łucję i jej dzieci" w reż. Sławomira Fabickiego z Teatru TV na VII Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej Interpretacje w Katowicach oglądała Henryka Wach-Malicka z Dziennika Zachodniego.
Gdyby nie szyld Teatru Telewizji, można by przypuszczać, że to film dokumentalny, obrazujący zjawisko eksplodujące w polskiej rzeczywistości ostatnimi czasy z niespotykaną siłą.
Historia dzieciobójczyni, bohaterki sztuki Marka Pruchniewskiego "Łucja i jej dzieci" ma zresztą pierwowzór w artykule prasowym, zaś Sławomir Fabicki - autor scenariusza i reżyser - dokumentalnym obrazem "Męska sprawa" startował po Oscara. Dosadność faktów i realistyczny charakter relacji to jednak w spektaklu tylko punkt wyjścia do ukazania sytuacji uniwersalnej - człowieka uwikłanego we własną słabość i niesprzyjające okoliczności. Tytułowa Łucja, samotna, wrażliwa i obarczona trudną przeszłością skazana jest - jak w antycznej tragedii - na klęskę. Nie bogowie jednak popychają ją do zbrodni, lecz ci, od których czuje się zależna i ubezwłasnowolniona.
Los młodej kobiety wpisany został przez Fabickiego w klimat polskiej prowincji, gdzie króluje siła obyczajowych schematów i totalne zamknięcie się na zmiany. W interpretacji reżysera akcent pada na udrękę bohaterki, przede wszystkim jednak na osaczających ją ludzi. Wyrok na Łucję i na rodzone przez nią potomstwo wydają bezwzględna teściowa i prostacki mąż, ale też niecierpliwy kapłan i wiejskie baby, które na wzór starogreckiego chóru obgadują kobietę, strojąc krzyż na rozstaju dróg. Ciężarna dziewczyna pozostaje bez wsparcia, zrozumienia i odrobiny litości.
Zamierzony rozdźwięk między paradokumentalnym sposobem narracji a podskórnym nurtem prawdy psychologicznej uwiarygodniła w spektaklu Sławomira Fabickiego odtwórczyni głównej roli - Iza Kuna. Aktorka, o wyrazistej twarzy i zamglonym spojrzeniu emanuje strachem i poczuciem przegranej od pierwszej sceny po dramatyczny finał.
