Życie na przepicie
Spektakl pt. "Doktor Haust" powstał na podstawie opowiadania Wojciecha Kuczoka, wyreżyserowała go Magdalena Piekorz, w rolę bohatera monodramu wcielił się Michał Żebrowski, muzykę skomponował Adrian Konarski. Ale obiegowa (czasem niesprawdzona) opinia, że to przedstawienie jest jakoby dalszym, teatralnym ciągiem filmu "Pręgi" mija się z prawdą. "Doktora Hausta" wiążą z kinowym przebojem nazwiska realizatorów, inna jest jednak poetyka, pomysł na interpretację świata i metoda gry aktorskiej. Obraz degradacji psychoanalityka w średnim wieku widz obserwuje z trzech perspektyw, terapeuta próbuje bowiem żyć w trzech odmiennych światach. Gdy rozmawia z pacjentami, przybiera maskę protekcjonalnej wyższości człowieka bogatszego niż oni w wiedzę i doświadczenie. Gdy zostaje w pustym mieszkaniu, bywa nieszczerze groteskowy, jakby sam siebie chciał oszukać, bo śmieszne życie jest znośniejsze i łatwiejsze do zaakceptowania.
Bywają jednak momenty, w których Haust nie ma ochoty na szkicowanie kolejnej iluzji, nawet na własny użytek, i wtedy wyłazi z niego świadomość przegranej miłości, utopionych w alkoholu szans i brak nadziei.
Spektakl Magdaleny Piekorz zbudowany jest metodą szkatułkową. W tej największej, otwartej na początku, Haust jest najbardziej sztuczny (z założenia), a gdy wysuwają się kolejne, wchodzimy coraz głębiej w pogruchotaną osobowość faceta, który już wie, że się przed światem może nie obronić. Tym szlakiem idzie też interpretacja Michała Żebrowskiego, który diametralnie zmienia środki wyrazu - od groteskowego przejaskrawienia zachowań i reakcji (a nawet dosłownego wygięcia kręgosłupa) po skupienie. Aktor kumuluje ekspresję (czasem jednak nadmiernie), potem gwałtownie ją wycisza, finał grając w emocjonalnym zawieszeniu. Może Haust nie przepił jednak wszystkiego, co w życiu ważne?
