Artykuły

Miał Nowy Jork i Londyn swą "My fair lady", musical oparty na komedii G. B. Shawa "Pigmalion". Pozazdrościła im Warszawa i zdobyła się na rodzimy, nadwiślański musical, oparty na komedii Gabrieli Zapolskiej.

Czy dwóch robi to samo, nie zawsze to samo z tego wynika.

Cóż wynikło z polskiej wersji muzycznej "Moralności pani Dulskiej"? Przede wszystkim bardzo miły wieczór i dobra zabawa. Bardzo kulturalnie i ze smakiem wyreżyserował całość Aleksander Bardini. Znakomita jest Irena Kwiatkowska w roli Dulskiej. Można ją sobie doskonale wyobrazić w tej samej roli w komedii Zapolskiej, ale trzeba przyznać, że śpiewa piosenki tak dobrze, jakby przez całe życie występowała tylko na scenie teatru muzycznego. Dla niej samej warto ten musical zobaczyć. Kwiatkowska ma jednak w tym przedstawieniu bardzo dobrych partnerów. Przede wszystkim Barbarę Rylską (Juliasiewiczową), której ten rodzaj teatru bardzo odpowiada. Przydało się tu wieloletnie doświadczenie estradowe i ładny głos. Rylska śpiewa piosenki tak jak tego wymaga teatr muzyczny, podaje je po aktorsku i bardzo dobrze pointuje. Mocnym punktem obsady jest także Teresa Lipowska (Hanka), krzepka, chłopska, w scenach końcowych dramatyczna. I ona wykazuje, że nie wszyscy nasi aktorzy dramatyczni nie mają słuchu. Śpiewa ładnie, lirycznie i muzykalnie. Dobrze gra i śpiewa rolę Meli Jolanta Zykun.

Odrębne słowa uznania należą się Edwardowi Dziewońskiemu za rolę Felicjana Dulskiego. Bez słów tworzy on postać wyrazistą i zabawną, a bokobrody a la Franciszek Józef, mimika i gest dodają jego Dulskiemu swoistego uroku zaprawionego naftaliną.

Na ciepłą wzmiankę zasługuje takie kilka ról drugiego planu. Przede wszystkim IRENA JAGLARZOWA (Tadrachowa), lecz także EWA BERGER-JANKOWSKA (Lokatorka), JANINA SEREDYŃSKA (Kucharka), LEONARD ANDRZEJEWSKI (Stróż), MARIAN GLINKA (Instruktor łyżwiarski), ANDRZEJ ŻARNECKI (Lokator), WŁODZIMIERZ PRESS i JACEK ZBROŻEK (Studenci). W rolach Szansonistek ładnie wyglądają: EWA WIŚNIEWSKA i BARBARA WYSZKOWSKA.

Na konto plusów przedstawienia zapisać należy jeszcze stylową scenografię SKARŻYŃSKICH, utrzymaną w secesyjnej tonacji zieleni i brązów, oraz ładnie skomponowaną scenę taneczno-pantomimiczną na ślizgawce Efektowne są takie kostiumy. Ale najważniejszym atutem przedstawienia jest tekst Zapolskiej, wciąż żywy i wywołujący śmiech na widowni wszędzie tam, gdzie autor libretta go zachował.

Ten musical ma jednak także wady. I to dość poważne. Po pierwsze brak melodyjnych piosenek, które łatwo wpadałyby w ucho i pozostawały w pamięci, jak słynne melodie z "My fair lady". Muzyka Jerzego Gaczka jest kulturalna, i przyjemna, ale brak jej owych przebojów, bez których nie ma prawdziwego musicalu. Zbyt uboga jest także choreografia przedstawienia. Krótka choć ładna scena na ślizgawce, taniec studentów, czy scenki w nocnym lokalu - to tylko namiastka prawdziwego musicalu. Nawet kankan Szansonistek jest tylko markowaniem kankana, a nie prawdziwym z tingl-tanglu.

Teksty piosenek Janusza Minkiewicza błyskają od czasu do czasu i blaskiem i dowcipem jego dawnych wierszy. Ale "Jeszcze Dulska" ustępuje jego dawnej adaptacji "Pięknej Heleny". Szczególnie w drugiej części przedstawienia (której tempo pozostawia także wiele do życzenia) spektakl się dłuży: teksty Minkiewicza nie wytrzymują porównania z tekstami Zapolskiej.

Można zgłosić zastrzeżenia pod adresem wykonawców niektórych ról. KRZYSZTOF WAKULIŃSKI jest młodym, zdolnym aktorem, którego pamiętamy dobrze z przedstawienia "Turonia". Rolę Zbyszka Dulskiego zagrał z pewnym wdziękiem, ale zabrakło mu doświadczenia i techniki dla ostrego zarysowania tej postaci, zabrakło mu wyrazistości i siły komicznej. Nieporozumieniem była BARBARA BURSKA w roli Hesi, zbyt krzykliwa, przeszarżowana w ruchu i geście.

Mimo tych wątpliwości Jestem przeświadczony o tym, że "Nasza starsza pani", czyli "Jeszcze Dulska" będzie miała ogromne powodzenie. Dulska jest bowiem niezniszczalna nie tylko w życiu, ale i na scenie, nie tylko na scenie, ale i w życiu...