Egon Wolff
WOLFF Egon
(ur. 3 kwietnia 1926, Santiago, Chile)
Jest synem niemieckich emigrantów, typowych przedstawicieli klasy średniej, przywiązanych do tradycyjnych wartości i głoszących etykę opartą na wartości pracy. W dzieciństwie często chorował, uciekając od nudy leżenia w łóżku dużo czytał, poznawał kanon klasycznej literatury. Gdy miał szesnaście lat, napisał swoją pierwszą powieść - "Zachód słońca".
Studiował w Chile (został inżynierem chemikiem) i w USA, na Uniwersytecie Yale - sztuki widowiskowe. Podczas studiów w Chile działał w teatrze studentów tego uniwersytetu, który zapoczątkował istotne zmiany w zawodowym teatrze chilijskim. Podobnie jak wielu mu współczesnych w latach pięćdziesiątych, pozostał później w kręgu teatrów alternatywnych, zakładając nowe grupy poszukujące odnowionych środków wyrazu.
Wolff wypracował sobie własny pisarski styl pełen ozdobników i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Zazwyczaj ostatnia scena przypomina pierwszą, tworząc kompletny cykl wydarzeń. W jego twórczości jest wiele odniesień i nawiązań do chilijskiej kultury. Jest znany z użycia "czwartej ściany", którą niekiedy przełamuje i każe aktorom zwracać się wprost do publiczności. W swoje sztuki wplata także elementy realizmu magicznego, sytuujące akcję na pograniczu rzeczywistości i nierealności.
Jego utwory zmierzają w stronę społecznego neorealizmu, pokazują konflikty między ludźmi, którzy osiągnęli pewien społeczny status, a wykluczonymi ze społeczeństwa.
Dramaty Egona Wolffa były grane w 29 krajach i tłumaczone na 19 języków. Po tragicznej śmierci żony, która zginęła w wypadku samochodowym w 1995 roku, zamilkł na pięć lat.
Od 1979 jest wykładowcą szkoły teatralnej w Chile. Wielokrotnie otrzymywał od zarządu miejskiego nagrody za swoją teatralną działalność. Od 1983 jest członkiem Chilijskiej Akademii Języka.
Ważniejsze dramaty Egona Wolffa: "Wychowankowie strachu" (1958), "Gałgankowe pary" (1959), "Najeźdźcy" (1963), "Błękitny cień" (1983), "Mów mi o Laurze" (1985), "Zaproszenie na obiad" (1993), "Za zamkniętymi drzwiami" (2000). Za "Papierowe kwiaty" (1970) otrzymał nagrodę od Casa de las Américas.
