Juliusz Bieńkowski
BIEŃKOWSKI Juliusz (12 lutego 1913 Lwów – 20 czerwca 1999 Poznań),
śpiewak.
Był synem artysty rzeźbiarza Józefa Bieńkowskiego i Kazimiery z Góreckich; mężem pianistki Ewy z Wilczyńskich (ślub 26 października 1938 w Poznaniu). Przez niemal całe życie mieszkał i pracował w Poznaniu. Ukończył tu Gimnazjum Handlowe, a w 1931–36 studiował w Państwowym Konserwatorium Muzycznym. W 1933–34 brał udział w objazdach Teatru Narodowego pod kierownictwem Zbigniewa Szczerbowskiego. Później występował na koncertach estradowych i w Polskim Radiu, z którym współpracował stale, w 1932–39. Po wybuchu II wojny światowej, wysiedlony do Jarosławia, zarabiał na życie udzielając lekcji śpiewu i ucząc na tajnych kompletach. Na początku 1945 występował w Teatrze Ziemi Rzeszowskiej w Rzeszowie, w spektaklach muzycznych Tylko ty (styczeń) i Miłość na Marsie (maj).
Potem wrócił do Poznania i w sezonach 1945/46–1977/78 był solistą Teatru Wielkiego, od stycznia 1950 pod nazwą Opera im. Moniuszki (z wyjątkiem 1946/47, kiedy śpiewał w Operze Dolnośląskiej we Wrocławiu, np. Alfreda w Traviacie). Od 1 kwietnia 1969 do 30 sierpnia 1971 był tu zatrudniony także jako sufler, od 1 września 1975 do 31 sierpnia 1976 inspicjent, a po przejściu na emeryturę, od 1 października 1978 do 30 sierpnia 1980 pedagog chóru. Śpiewał drugoplanowe partie tenorowe, takie, jak: Grześ (Straszny dwór, 1946); Borsa (Rigoletto), Feliks (Flis), Gaston (Traviata) – 1949; Bojar Chruszczów (Borys Godunow, 1950), Mikołaj Prokopiades (Bunt żaków, 1952), Dancairo (Carmen, 1953), Ottokar (Benon cygański, 1955), Wróżbita (Lakmé, 1956), Pang (Turandot, 1958), Jan (Komendant Paryża, 1960), Ruiz (Trubadur, 1965), Czaplicki (Dama pikowa, 1967), Norman (Łucja z Lammermooru, 1968), Kuźma (Chowańszczyzna, 1969), Hrabia Lerma (Don Carlos, 1970), Leonetto (Boccaccio, 1973), Don Curzio (Wesele Figara, 1974).
Bibliografia
Almanach 1998/99; Dachtera: Opera Wrocł. 1945–95; Nowowiejski: Pod zielonym Pegazem; Świtala; Głos Wielk. 1999 nr 144; Kron. m. Poznania 1979 nr 2 (T. Świtała); Akta, T. Wielki Poznań, ZASP (fot).
Ikonografia
Fot – Arch. T. Wielkiego w Poznaniu, IS PAN.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. 1, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
