Julia Mierzyńska
MIERZYŃSKA Julia, zamężna Nienatkiewicz (1801 - 14 I 1831 Warszawa), aktorka, tancerka, dyr. baletu. Była córką -> Andrzeja M. i Teresy z Chilińskich. Od 1815 uczyła się w warsz. szkole baletowej i szkole dramatycznej: tańca pod kier. G. Pettinettiego, aktorstwa pod kier. B. Kudlicza. Jako tancerka debiutowała 2 VII 1816 w partii Miłości ("Diana i Endymion"). Od sez. 1817/18 do 1826 występowała w balecie warsz. jako primabalerina kształcąc się nadal pod kier. F. Bernardellego i L. Thierry. W rolach dram. zaczęła występować od 1820. Grała role chłopięce, subretki i naiwne w komediach, m.in. Florę ("Pan Geldhab"), Elwirę ("Mąż i żona"), Wiktora ("Koszyk wiśni"). J.T.S. Jasiński pisał o niej: "Śliczna postać, wrodzony wdzięk, pełne życia rozumne wejrzenie, twarz powabna, uśmiech czarowny, ruchy szlachetne, przydawały więcej jeszcze zalet niezaprzeczonemu talentowi". Jako tancerka największe sukcesy osiągała w baletach, w których mogła również rozwinąć swoje umiejętności aktorskie, m.in. w partii Leontyny ("Tomi i Leontyna"), Bryzeidy ("Mars i Flora"), Niny ("Nina, czyli Obłąkanie z miłości"), Lizetty ("Lizetta, czyli Córka źle strzeżona"). Była pierwszą pol. baletmistrzynią; 14 III 1823 przy współpracy M. Piona wystawiła pierwszy pol. balet osnuty na motywach ludowych - "Wesele w Ojcowie". W sez. 1825/26 pełniła funkcje dyr. baletu i szkoły tańca. Ułożyła w tym czasie tańce tureckie, tańce narodowe oraz zabawę tyrolską i ok. 10 różnych divertissement. Słynny był solo-mazur jej układu włączony do "Wesela w Ojcowie". Po raz ostatni wystąpiła 3 XII 1825 w divertissement. Po wyjściu za mąż w 1826 ustąpiła ze sceny.
Bibl.: Pudełek: Warsz. balet romantyczny; Rulikowski: Teatr warsz.; Pamiętnik Sceny warsz. 1838 s. 30, 31; Gaz. warsz. 1821 nr 142; Kur. warsz- 1826 nr 109; Chomiński: Jasiński.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego 1765-1965, PWN Warszawa 1973
