Czas akcji: lata siedemdziesiąte XX wieku.
Miejsce akcji: zakład poprawczy dla dziewcząt.
Obsada: 8 ról męskich, 6 ról kobiecych.
Druk: "Dialog" nr 8/1979.
W zakładzie poprawczym dla dziewcząt w oknach są kraty, w świetlicy czasopisma, gazetka ścienna, ale nie ma telewizora. Inspektor informuje Dyrektora o propozycji nakręcenia filmu o placówce. Pewien znany reżyser dowiedział się, że w zakładzie przygotowuje się przedstawienie teatralne na podstawie baśni o Kopciuszku, chciałby nagrać próby i namówić dziewczyny do zwierzeń. Film ma być pokazywany w Polsce i za granicą. Jest to szansa dla dziewcząt i dyrekcji. Dyrektor przyznaje, że nie lubi teatru, a dyrektorem zakładu został przypadkiem. Inspektor też nie lubi teatru. Przypadkiem pojawia się dziewczyna grająca Kopciuszka. Ma szesnaście lat, jest ładna, inteligentna. Lubi teatr. Trafiła tu za pobicie ojczyma i kradzież butów swojej matki, która zawiadomiła milicję.
Przyjeżdża ekipa filmowa. Dziewczyny prowokują filmowców. Prowodyrem jest ta grająca Księcia. Reżyser mówi, że swoim filmem chce je wziąć w obronę, oskarżyć społeczeństwo, bo to jego wina, że dzieci trafiają za kraty. Reżyserowi w pracy pomaga Zastępca dyrektora. Lubi sztukę, ma ambicje, szybko okazuje się, że manipuluje ludźmi: opowiada Reżyserowi o samobójstwie żony Dyrektora, potem wychodzi na jaw, że zmyślał. Reżyser jest zawiedziony, że to nie tu siedzi słynna trzynastoletnia morderczyni, chciał wykorzystać jej opowieść. Na apelu Zastępca przedstawia dziewczynom Reżysera i pyta, czy dobrowolnie zgadzają się na udział w filmie. Zastępca popisuje się przed Reżyserem swoją wiedzą o dziewczynach. Wszystkie one na pytanie, kto im okazał najwięcej serca, wskazują na Zastępcę.
Dziewczyny zwierzają się przed kamerą. Najpierw opowiada dziewczyna grająca Ojca: jej ojciec poił ją wódką, potem gwałcił razem ze znajomym. Następnie opowiada siostra Kopciuszka: ojciec ją bije, matka antybiotyki córki wymieniła na wódkę, dzieczyna lubi bawić się lalkami, obawia natomiast choroby wenerycznej. Kopciuszek nie chce opowiadać. Reżyser tłumaczy, że przez nią film się nie uda, kusi ją szkołą aktorską, widzi, że ma talent. W rozmowie z Zastępcą przyznaje, że te opowieści za mało poruszają, że trzeba przekroczyć granice, spowodować szok, łzy, trwogę.
Książę i inne dziewczyny znęcają się nad Córką, uważają, że donosi. Ujmuje się za nią Kopciuszek i opowiada dziewczynom współczesną baśń o niekochanej, biednej dziewczynie, w której zakochał się bogaty Kuwejtczyk, poślubił, uszczęśliwił, a ona przebaczyła rodzinie. Wszystkie dziewczyny są wzruszone.
Dyrektor nie zgadza się na propozycję Zastępcy, żeby Kopciuszka siłą zmusić do współpracy z Reżyserem. Zarzuca Zastępcy, że nie nadaje się na wychowawcę. Dyrektor wzywa Kopciuszka na rozmowę, ale zamiast dziewczynę karcić, zaczyna jej się zwierzać z problemów z żoną. Kopciuszek tłumaczy, że zaatakowała ojczyma w samoobronie, że kolega matki ją zgwałcił, a buty były pożyczone, nie ukradzione.
Zastępca podrzuca Reżyserowi pomysł, żeby oskarżyć Kopciuszka o kradzież zegarka. Podstęp się jednak nie udaje. Potem obaj sugerują dziewczętom, że Kopciuszek donosi do dyrekcji. Dziewczyna zostaje pobita, ale nadal nie chce się zwierzać. Reżyser denerwuje się przedłużaniem zdjęć. Kopciuszek załamuje się dopiero wtedy, gdy Reżyser zaczyna drwić z niej i ośmieszać ją przed dziewczynami. Dziewczyna wyjmuje żyletkę, podcina sobie żyły przed kamerą. Reżyser jest zadowolony z ujęcia, ogłasza koniec pracy.
Ukryj streszczenie